Frå sofaen må høgdehopp vere ein av dei sportane som ser aller vanskelagst ut. Kunsten å hoppe høgare enn si eiga lengd har teke lang tid å lære. I starten av 1800-talet sprang utøvarane rett mot lista, hoppa og landa i hukstilling. Å hoppe høgt med denne teknikken er ikkje lett. Saksehopp som kom litt seinare, med skrått tilløp og eit hopp som ei sidelengs saks over lista, gav meir høgde og opna også vegen for nye tekniske variantar. Googlar ein gamle høgdehopparar, finn ein mykje rart, før floppen til Dick Fosbury på 1960-talet ultimatiserte svevet over lista: tilløp i J-form, sats med ytste fot og svev med ryggen mot lista viste seg å vere ein effektiv metode, fordi så lite av kroppen trong vere over lista på same tid.

Ein annan stor skilnad då og no var underlaget. Til å gjere ein Fosbury-flopp treng ein mjukt underlag, aller helst ein ekte tjukkas, for å ikkje skade seg. Overgangen frå sand og sagflis til mjuk gummi, som også var heva slik at fallhøgda vart mindre, var med på å gi Fosbury og dei andre nye moglegheiter. Tjukkasen er no fast inventar i alle gymsalar, og gong på gong introduserer eg unge elevar for Fosbury-stilen. Mange vel framleis å sakse eller stupe over. Dei er meir vande med trampolinehopping og saltoar enn klassisk høgdehopping. Saksestilen er likevel ein god introduksjon til å lære å hoppe høgt, og ser ein på moderne sportar som parkour, blir det ennå saksa ein heil del.

Maren Bø