Gris

Det er berre éin ting å seie: Å lese grisesaka NRK publiserte for nokre veker sidan, var tøft. Skikkeleg tøft, ja, rett og slett grinetøft var det å lese om og sjå kva aktivistane som har brote seg inn i 28 grisefjøs, har oppdaga.

Grisar som står fastbundne. Grisar som vassar i eiga møk. Grisar med avtogne halar. Grisar rett på betonggolv. Sjuke grisar. Døde grisar.

Det skal ikkje vere slik. Grisar skal ikkje ha det slik – grisar som er så reinslege, som gjerne vel seg ein plass der dei har toalett og held seg til det, griser som instinktivt senkar nasen mot bakken og byrjar å grave, for det er det dei er skapte for. Det er ikkje rart at dei byrjar å ete på halane til kvarandre når dei ikkje får anna stimuli.

Alle som har sett grisar utfalde seg som grisar kan og skal, veit dette. Dei veit kva grisar er gode for, og det er så uendeleg mykje meir enn eit innestengt industrigriseliv har å by på.

Ålreite fjøsliv

Det inneber ikkje at grisar ikkje kan ha eit heilt ålreit liv innandørs, i betongfjøs, for det kan dei så absolutt, dersom det vert lagt til rette for det: Halm og saggrubb er erstatningar for å kunne rote i jorda, og å ha kontakt med andre grisar i ein binge som er stor nok til å velje seg eit toalett, er ei erstatning for å tusle rundt i naturen.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare