Nevrosexisme
«Er det ikkje noko grunnleggjande problematisk ved å ha ein eigen dameklasse i ein sport som ikkje dreier seg om fysiske eigenskapar, men om logisk tenking?»
Kvinner i Det republikanske partiet i USA koser seg kring kortbordet.
Foto: Nina Leen
I dag ein gamal diskusjon. Det er eit faktum at menn gjer det betre enn kvinner i bridge og fleire andre tankesportar. Det er fleire menn enn kvinner som spelar bridge, men det forklårar ikkje kvifor dei mange kvinnene som trass i alt driv med sporten, i liten grad hevdar seg i tevlingar som er opne for både kvinner og menn, noko som gjeld nesten alle bridgetevlingar bortsett frå dei i dameklassen.
Det at det finst ein dameklasse, kan verke som eit billeg plaster på såret: Her kan kvinner få sleppe å tapa for menn, liksom. Er det ikkje noko grunnleggjande problematisk ved å ha ein eigen dameklasse i ein sport som ikkje dreier seg om fysiske eigenskapar, men om logisk tenking? Er ikkje det å kapitulere for ein idé om at menn har kognitive eigenskapar som gjer dei betre skikka for bridge enn kvinner?
Forskingsprosjektet «Bridge: A MindSport for All», med den engelske sosiologiprofessoren og bridgespelaren Samantha Punch i spissen, har mellom anna undersøkt denne problemstillinga, gjennom intervju med både kvinnelege og mannlege elitespelarar. Noko desse intervjua syner, er at «nevrosexisme» – altså oppfatninga av at skilnader mellom den mannlege og kvinnelege hjernen gjer kvinner dårlegare rusta for visse intellektuelt krevjande aktivitetar – i høgste grad finst blant bridgespelarar, som i populærkulturen og samfunnet elles.
Det blir peikt på at desse stivna haldningane reproduserer seg sjølve og hindrar kvinner i jambyrdig deltaking på det øvste nivået i bridgen. For å ta eit konkret døme vil ein mann truleg heller invitere menn til å spela på laget sitt enn kvinner, med ei forventning om at det vil gje han betre sjansar for suksess.
Eit vesentleg spørsmål som truleg er umogleg å forske på, er kva det har å seia at det finst ein dameklasse. Om ein fjernar denne klassen, vil det føre til at færre kvinner ynskjer å drive med bridge? Eller vil det gjera fleire kvinner til gode bridgespelarar, som greier å hamle opp med menn?
Erlend Skjetne
Erlend Skjetne er tidlegare juniorlandslagsspelar i bridge.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
I dag ein gamal diskusjon. Det er eit faktum at menn gjer det betre enn kvinner i bridge og fleire andre tankesportar. Det er fleire menn enn kvinner som spelar bridge, men det forklårar ikkje kvifor dei mange kvinnene som trass i alt driv med sporten, i liten grad hevdar seg i tevlingar som er opne for både kvinner og menn, noko som gjeld nesten alle bridgetevlingar bortsett frå dei i dameklassen.
Det at det finst ein dameklasse, kan verke som eit billeg plaster på såret: Her kan kvinner få sleppe å tapa for menn, liksom. Er det ikkje noko grunnleggjande problematisk ved å ha ein eigen dameklasse i ein sport som ikkje dreier seg om fysiske eigenskapar, men om logisk tenking? Er ikkje det å kapitulere for ein idé om at menn har kognitive eigenskapar som gjer dei betre skikka for bridge enn kvinner?
Forskingsprosjektet «Bridge: A MindSport for All», med den engelske sosiologiprofessoren og bridgespelaren Samantha Punch i spissen, har mellom anna undersøkt denne problemstillinga, gjennom intervju med både kvinnelege og mannlege elitespelarar. Noko desse intervjua syner, er at «nevrosexisme» – altså oppfatninga av at skilnader mellom den mannlege og kvinnelege hjernen gjer kvinner dårlegare rusta for visse intellektuelt krevjande aktivitetar – i høgste grad finst blant bridgespelarar, som i populærkulturen og samfunnet elles.
Det blir peikt på at desse stivna haldningane reproduserer seg sjølve og hindrar kvinner i jambyrdig deltaking på det øvste nivået i bridgen. For å ta eit konkret døme vil ein mann truleg heller invitere menn til å spela på laget sitt enn kvinner, med ei forventning om at det vil gje han betre sjansar for suksess.
Eit vesentleg spørsmål som truleg er umogleg å forske på, er kva det har å seia at det finst ein dameklasse. Om ein fjernar denne klassen, vil det føre til at færre kvinner ynskjer å drive med bridge? Eller vil det gjera fleire kvinner til gode bridgespelarar, som greier å hamle opp med menn?
Erlend Skjetne
Erlend Skjetne er tidlegare juniorlandslagsspelar i bridge.
Fleire artiklar
Sunniva M. Roligheten debuterte som romanforfattar i 2022. Boka som kjem ut no, har ho skrive saman med Daniel A. Wilondja.
Foto: Anna-Julia Granberg / Blunderbuss
Orda mellom oss
Sunniva M. Roligheten, Daniel A. Wilondja og Google Translate har saman skrive ein fascinerande tekstkollasj.
Teikning: May LInn Clement
«Blokk har vore nytta om stabben folk vart halshogne på.»
Med jamne mellomrom legg Riksrevisjonen, her representert ved riksrevisor Karl Eirik Schjøtt-Pedersen, fram undersøkingar med nokså hard kritikk av korleis vedteken politikk vert gjennomført av forvaltinga.
Foto: Ole Berg-Rusten / NTB
Eit spørsmål om kontroll
I rapport etter rapport kritiserer Riksrevisjonen statlege institusjonar for feil og manglar. Men kva kjem det eigentleg ut av kritikken?
Odd Nordstoga slo gjennom som soloartist i 2004. No har han skrive sjølvbiografi.
Foto: Samlaget
Ein av oss
Odd Nordstoga skriv tankefullt om livet, ut frå rolla som folkekjær artist.
Stian Jenssen (t.v.) var alt på plass i Nato då Jens Stoltenberg tok til i jobben som generalsekretær i 2014. Dei neste ti åra skulle dei arbeide tett i lag. Her er dei fotograferte i Kongressen i Washington i januar i år.
Foto: Mandel Ngan / AFP / NTB
Nato-toppen som sa det han tenkte
Stian Jenssen fekk kritikk då han som stabssjef i Nato skisserte ei fredsløysing der Ukraina gjev opp territorium i byte mot Nato-medlemskap. – På eit tidspunkt må ein ta innover seg situasjonen på bakken, seier han.