Terje Lie var ein bridgespelar eg som ung var nervøs for å spela imot. Det hadde å gjera med to tilhøve. For det fyrste at han alltid spela sylkvast og verka uslåeleg. For det andre at han hadde det vi kan kalle eit sterkt nærvær ved bordet. Han var ikkje ein type spelar som lente seg tilbake og tok bridgeresultata som dei fall seg; tvert imot sat han framme på stolkanten, fullt og heilt til stades i kvart einaste stikk – her skulle ikkje den minste desimal av eit poeng gå tapt.

Han kunne bli hissig. Men det var sjølvsagt ikkje motstandarane som fekk gjennomgå, for dei er nye i kvar runde og kan ikkje styrast. Forbetringspotensialet finst hjå ein sjølv og hjå makkeren, og Terje Lie såg helst at makkeren innfridde dei same høge krava som han stilte til sin eigen bridge.

Han kom frå Sundbyfoss i Vestfold, men budde i mange år i Ålesund, før det også i Brattvåg. Han var maskinmekanikar og arbeidde i verftsindustrien, men var også leiar av bridgeklubben Grand og Møre og Romsdal bridgekrins. Eit høve til å bli å betre kjend med han fekk eg under finalen i NM for klubblag i Ålesund i 2010, som han var sentral i å organisere, og der han også spela for BK Grand. Han var ikkje nøgd med prestasjonane til alle lagkameratane sine. Sunnmøringane på si side var ikkje særleg nøgde med kritikken frå Lie, og presterte nokre kostelege parodiar av denne temperamentsfulle austlendingen med sine formidable kvalitetskrav. Men det låg ein varme i denne underhaldande kjeklinga, og når ein møtte Terje Lie litt bortanfor bordet, forstod ein fort at dette var eit raust og morosamt menneske med eit stort og levande nærvær også i det sosiale livet.

For nokre veker sidan døydde Terje Lie av kreft, knapt 60 år gamal. Han var mange gonger noregsmeister og ein av dei ti øvste i den nasjonale meisterpoengrangeringa. Med han har norsk bridge mist ein av sine ypparste spelarar og mest ugløymelege karakterar.

Erlend Skjetne

Erlend Skjetne er tidlegare juniorlandslagsspelar i bridge.