Filologen og realistane
Akademisk Sjakklubb er på dette biletet frå 2013 attende i Vilhelm Bjerknes’ hus.
Mange filologar, til dømes på Blindern aust, tenkjer ikkje så mykje på realistane to hundre meter lenger vest. Men eg var i studentsjakklubben i eit dusin år, faktisk leiar av klubben på slutten av 1990-åra, så eg observerte realistane på nært hald. Eg var den einaste filologen.
Eg hugsar det fyrste julebordet mitt i klubben: 15–20 unge menn, ingen kvinner, ingen alkohol. Det var eit kultursjokk for ein filolog med bakgrunn frå fransk (kvinner) og russisk (alkohol). Ingen i studentklubben røykte – og dette var lenge før røykjeforbodet. Sjakkbrikkene var heilt kvite og svarte, ikkje tåkelagde av sigarettrøyk som i «vaksenklubbane».
Det var berre eg, filologen, som kom frå Oslo. Dei andre gutane, realistane, kom frå byar på Austlandet som Hokksund, Elverum, Kongsvinger, Fredrikstad, Halden – eller frå Vestlandet. Eg hugsar i alle høve ein gut frå Sunnmøre.
Ti år seinare var alle sjakkrealistane gifte, hadde born og eit hovudfag frå Blindern. Nokre av dei smakte alkohol då dei gifta seg.
Hans Olav Lahlum har kritisert meg for at eg aldri skriv om studentsjakkmiljøet, men no har eg endeleg funne inspirasjonen. Eg har funne fram styrereferat frå tida mi som leiar. Den største suksessen min var at vi på ny fekk nytta mattekantina i fyrste etasje i Niels Henrik Abels hus som lokale to kveldar i veka (vi hadde vore nokre år i eit traurig seminarrom i nabobygget Vilhelm Bjerknes). Det var heller ikkje under mi leiing snakk om at studentsjakklubben kunne ha lokale aust på Blindern, hos filologane i Niels Treschows hus.
Det var ikkje rom for underslag i mi tid som leiar. Klubben åtte berre ein hengjelås og nokre sjakkbrett og brikker i plast, trygt plasserte i eit studentskåp i Vilhelm Bjerknes’ hus. Fyrstelaget vårt, med dei sterkaste sjakkspelarane byar som Hokksund, Elverum og Kongsvinger har fostra, var eit av dei beste i landet. (Hokksund vart rett nok ikkje by før i 2002, etter vedtak i kommunestyret.)
Kvifor skriv eg om dette no? Eg har lese ein moderne klassikar i norsk skjønnlitteratur som tek dette miljøet på kornet. Det kjem ei oppfylging med tre sjakklitterære fotnotar om realistane på Blindern.
Atle Grønn
Atle Grønn er internasjonal meister i sjakk.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Mange filologar, til dømes på Blindern aust, tenkjer ikkje så mykje på realistane to hundre meter lenger vest. Men eg var i studentsjakklubben i eit dusin år, faktisk leiar av klubben på slutten av 1990-åra, så eg observerte realistane på nært hald. Eg var den einaste filologen.
Eg hugsar det fyrste julebordet mitt i klubben: 15–20 unge menn, ingen kvinner, ingen alkohol. Det var eit kultursjokk for ein filolog med bakgrunn frå fransk (kvinner) og russisk (alkohol). Ingen i studentklubben røykte – og dette var lenge før røykjeforbodet. Sjakkbrikkene var heilt kvite og svarte, ikkje tåkelagde av sigarettrøyk som i «vaksenklubbane».
Det var berre eg, filologen, som kom frå Oslo. Dei andre gutane, realistane, kom frå byar på Austlandet som Hokksund, Elverum, Kongsvinger, Fredrikstad, Halden – eller frå Vestlandet. Eg hugsar i alle høve ein gut frå Sunnmøre.
Ti år seinare var alle sjakkrealistane gifte, hadde born og eit hovudfag frå Blindern. Nokre av dei smakte alkohol då dei gifta seg.
Hans Olav Lahlum har kritisert meg for at eg aldri skriv om studentsjakkmiljøet, men no har eg endeleg funne inspirasjonen. Eg har funne fram styrereferat frå tida mi som leiar. Den største suksessen min var at vi på ny fekk nytta mattekantina i fyrste etasje i Niels Henrik Abels hus som lokale to kveldar i veka (vi hadde vore nokre år i eit traurig seminarrom i nabobygget Vilhelm Bjerknes). Det var heller ikkje under mi leiing snakk om at studentsjakklubben kunne ha lokale aust på Blindern, hos filologane i Niels Treschows hus.
Det var ikkje rom for underslag i mi tid som leiar. Klubben åtte berre ein hengjelås og nokre sjakkbrett og brikker i plast, trygt plasserte i eit studentskåp i Vilhelm Bjerknes’ hus. Fyrstelaget vårt, med dei sterkaste sjakkspelarane byar som Hokksund, Elverum og Kongsvinger har fostra, var eit av dei beste i landet. (Hokksund vart rett nok ikkje by før i 2002, etter vedtak i kommunestyret.)
Kvifor skriv eg om dette no? Eg har lese ein moderne klassikar i norsk skjønnlitteratur som tek dette miljøet på kornet. Det kjem ei oppfylging med tre sjakklitterære fotnotar om realistane på Blindern.
Atle Grønn
Atle Grønn er internasjonal meister i sjakk.
Fleire artiklar
Finansminister og leiar for Senterpartiet Trygve Slagsvold Vedum på landsstyremøtet i år. Partiet har falle kraftig på dei nyaste meiningsmålingane.
Foto: Thomas Fure / NTB
– Populisme er ikkje noko å vere redd for
Trass i dårlege meiningsmålingar har statssekretær Skjalg Fjellheim trua på at Senterpartiet har den beste politikken for Noreg.
Ein mann trakkar på ein plakat av Bashar al-Assad i Damaskus.
Foto: Amr Abdallah Dalsh / Reuters / NTB
Uviss lagnad for Syria
Det store spørsmålet no er kva som vil skje framover i Syria, etter at opposisjonen overraskande fort tok over heile det regimekontrollerte Syria nesten utan militær motstand.
Andrea Bræin Hovig og Tayo Cittadella Jacobsen i rollene som Marianne og Tor, som møtest på Nesoddferja.
Foto: Arthaus
Leiken kjærleik
Alle gode ting er faktisk tre, om du lurte på om trilogien til Dag Johan Haugerud held heilt til mål.
Ein atomsopp lyser opp nattehimmelen under prøvesprenginga Badger i USA i 1953.
Foto via Wikimedia Commons
Eg er dauden
Samtidig som faren for ein tredje verdskrig er større enn på eit halvt hundreår, ser vi på russiske trugsmål om bruk av atomvåpen som tomme.
Foto: Edvard Thorup
Makta og den uavhengige forskinga
«Eg er fullt klar over at mange gjorde ein stor innsats i Sør-Sudan, og med gode intensjonar.»