Tom for idear

I vrimmelen av tilbod har det blitt ein vane å ikkje finne noko. Kva hjelper det å skrive «middag» på handlelappen? Det kan jo vere alt mogleg.

– Du må ha mat, du òg? seier ein mann det er noko kjent med.

Eg smiler og lèt som eg synest det er ein artig kommentar.

– Ja, seier eg.

– Dei har flytta på ting, seier han.

– Kva leiter du etter?

– Noko som pleier å stå her. Men eg finn det ikkje.

Eg klarer ikkje komme på kor eg har han frå.

– Kanskje det har gått ut av sortimentet, seier eg.

Han kikkar rundt i hylla etter eit eller anna.

– I så fall er det ikkje fyrste gongen noko eg leiter etter, ikkje finst lenger.

– Kva skal du ha til middag? spør han.

Det har ikkje han noko med, tenkjer eg.

– Veit ikkje, eg er tom for idear, seier eg.

– Gjer det enkelt.

– Kva er det som er enkelt?

– Noko som går fort.

Mannen leitar seg heldigvis lenger bort i hylla og forsvinn rundt hjørnet.

Eg har solsikkeolje, tørkerull og mjølk i vogna. Etter å ha gått fram og tilbake ei stund utan å vite heilt kva eg ser etter, treffer eg mannen igjen ved frysedisken.

– Sjå, seier han.

– Kva er det?

Han peiker på noko brunt på den eine sida av frysedisken.

– Det ser ut som det har pels, iallfall, seier han og halvvegs spring vidare i retning brødhylla.

Ei dame kjem trillande forbi med ein pall full av varer. Eg burde sagt noko. Ein skulle tru det var orden på ting i denne butikken, men det er tydelegvis ikkje det. Sjølv om eg har vore der alt, går eg bort til grønsakene ein gong til. Ein gut held på å pakke ut varer, og eg skal akkurat til å nemne den brune klumpen då skøyaren dukkar opp endå ein gong, i full fart med handlevogna.

– No var det rett før det gjekk gale, seier han.

Men det var det ikkje. Det er god plass til to vogner i breidda, han passerer utan problem.

– No, har du funne ut kva det blir til middag? spør han.

Kva er det han smattar på? tenkjer eg.

– Nei, seier eg.

– Skalk, seier han og held opp handa og viser.

– Det er nok av dei borte i brødskjeraren. Berre å forsyne seg.

Eg treng eit brød, men går eg bort no, trur han det er for å hente ein skalk, og den gleda skal han ikkje få. Eg står og lèt som eg studerer nokre prisar og datoar. Når eg er sikker på at han har forsvunne og ikkje følgjer med på kva eg gjer, byrjar eg forsiktig å bevege meg mot brødhylla.

Då eg var liten, likte eg fiskepinnar. Sprø skorpe og mjuke inni. Kanskje det er ein idé? Men så vidt eg hugsar, kunne dei vere litt ekle. Nei, det får bli nokre restar frå kjøleskapet seinare. Eg er i ferd med å miste matlysta.

På veg mot utgangen prøver eg å overbevise meg sjølv om at det ikkje var ei mus som låg i frysedisken. Uansett smiler jenta i kassen så fint at det ikkje kjennest naturleg å seie noko.

Trur du ikkje mannen er på plass igjen, rett bak meg i køen! Eg lèt vere å snu meg. Eg betaler og skundar meg ut av butikken før varene hans kjem køyrande ned bandet.

Frank Tønnesen