Tenk å debutere 21 år gamal med ei bok som Most, slik Cecilie Løveid (f. 21. august 1951) gjorde i 1972. Tenk å gi ut ei bok med slike tekster, slikt språk, og så kalle det ein roman! Jo da, det kan lesast som prosa, teksten er del av eit narrativt flettverk og inngår i eit episk forløp. Men framfor alt er det liv, rørsle og leikande, lyrisk fridom – mellom anna knytt til kroppar som kan utfalde seg, uttrykke seg og arbeide.

Slik opnar forfattarskapen – midt mellom sjangrar – og slik held han fram. Sjangernemninga på bøkene går etter tre «romanar» over til «tekstar». Den femte boka, Fanget villrose frå 1977, opnar med diktet «Mykt glass», som òg kan sjåast som ein poetikk, altså ei skildring av kva for litteratur ho skriv og vil skrive. Som det heite materialet til glasblåsaren er det poetiske språket enno ikkje størkna, det er framleis mjukt glas, om ein berre held det varmt, pustar liv i det. I diktet er dei attpåtil to glasblåsarar; ein må skape glaskunsten saman.

Romanen Most er ikkje berre sommarleg idyll. Den utvalde teksten står òg fram i eit anna ljos om ein følgjer hovudpersonen Veslemøy vidare, inn i ei eksistensiell krise, med aukande kjensle av einsemd og meiningsløyse, og sidan i kampen for ein ny fellesskap, eit nytt språk. Den intense livsglade haldninga i diktet bikkar såleis over i noko nesten trugande, med ein bismak. Det er ei glede som ikkje kan vare. Det vil kome til å blåse opp att.

Men nett no treng vi å få vere i denne mjuke, poetiske sommaraugneblinken. Husj, alle som vil vidare til realistiske romanar og mørkare tider; vi kan lese poesi!

Cecilie Løveid er klar med ny dramatikk og ny diktsamling denne hausten. Som ho sjølv har sagt: «Ingen vits å skrive romaner ingen leser. Men en stor vits å skrive dikt ingen kjøper!»

Cathrine Strøm

Fra «Drømmen har ingen fingret med»

Tenk i dag kom sommeren hit. Vinden stilner. Sjøvannet er

varmt i fjæren. Gresset er til å ligge i, stein varm under baken.

Dagen er sol. Dag på den røde traktoren.

Herlig gress, herlige liv som gror: Vi synger, løper, ruller

oss og skriker. Traktoren lyser morgenrødt. Hei, vi er våkne.

Sterke. John og Vesle er våkne. Vi går for å arbeide. Tilbyr

arbeidskraft hos bonden. Vi går for å arbeide. Vi har rygger,

armer, bein. Vi kan ta et tak. Husj, alle høns, vi kan arbeide,

vi er levende!

Cecilie Løveid