Bitre frukter
Lucas Cranach den eldre: «Adam og Eva i Paradis»
Mytane fortel kva forfedrane våre har tenkt om saker som var viktige for dei. Det er lett å leggje dei bort som historisk skrap. Men om vi tek som utgangspunkt at forfedrane var like intelligente og like kloke som oss, kan det vere klokt å høyre på mytane deira for å prøve å finne ut kva dei prøver å seie om livet og verda, og korleis dei forstod alt rundt seg.
Urmyten hos oss er forteljinga om skapinga og syndefallet. Gud hadde store planar for ei god verd, som dei ulydige menneska øydela. Og verda vart som ho vart, ein stad for slit og liding. Djevelen sjølv var aktøren. Om dei åt den forbodne frukta, av kunnskapens tre, skulle dei bli liksom Gud og skjøna godt og vondt. Lova djevelen. Så gjorde dei det, og resten er i historie.
Sidan har vi forsynt oss grådig av kunnskapens tre. Frå moderne vitskap starta i Hellas for 2500 år sidan fram til i dag har kunnskapsmengda auka enormt. Den vitskaplege revolusjonen som starta på 1600-talet, løyste eit kunnskapsras.
Denne nye kunnskapen gav oss makt, over gudar, som vart dytta til side, og over naturen, som vart kalla til teneste for å skape eit betre liv for menneska.
Og no sit vi der med makta vår og byrjar å forstå kva det var djevelen prøvde å seie til Eva: at det følgjer eit stort ansvar med å bli liksom den allmektige og allvitande Gud og skjøne godt og vondt.
Vi slit med problem dei kunnskapsfattige forfedrane våre var sparte for.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
