Det står eit par tresko i gangen som eg brukar så å seie kvar dag, når eg hentar posten, ber inn ved eller når eg berre skal ut og tømme oskebøtta rundt ripsbuskane. Eg kjenner att lyden av postbilen og lurer meg bort i vindauget og spionerer. Fyrst når han har snudd i tunet og køyrt av garde, går eg ut og bort til postkassen.

Eg kikkar ikkje så nøye, berre tek alt med meg og ruslar tilbake. Trør ut av treskoa i gangen, går inn på kjøkenet og legg posten på bordet. Avis, litt reklame og eit brev. Reklamen krøllar eg saman og kastar i omnen.

Eg blar raskt gjennom avisa og stoppar med dødsannonsane. Tre stykk har teke kvelden sidan sist. Han eine såg eg på butikken for ikkje mange vekene sidan. Det er mange som fyller året, og nokre har gifta seg – eg aner ikkje kven dei er. Alle som giftar seg, ser like ut i avisa, men det er fint å sjå at kjærleiken finst.

Konvolutten rivnar når eg opnar brevet. Eg brettar ut arket som ligg inni, og byrjar å lese. Etter nokre setningar skjønar eg at brevet ikkje er til meg. No har det hendt igjen.

Korleis er det mogleg å ikkje sjå forskjell på «Bjørn Dalhaug» og «Bjarne Dalheim»? Kva er det slags postbod som spring rundt? Eller, køyrer rundt, er vel meir rett å seie.

Bjarne Dalheim har då aldri budd i denne gata. Det er noko alle veit.

Eg veit godt kven det er, men eg har ikkje hatt noko med han å gjere.

Hadde det vore eit enkelttilfelle, skulle eg ikkje ha sagt noko, men dette gjentek seg fleire gonger i året. Slik har det vore i mange år.

Eg byrjar å tenke på at det kan ligge ein haug med post og brev til meg hos Bjarne Dalheim. Og kva slags type er han eigentleg? Eg har ikkje høyrt noko, men ein veit aldri. Dessutan er det jo ulovleg å opne andre sine brev. Slikt kan ende med ei kraftig bot – eller i verste fall fengsel. Kva tenkjer Bjarne Dalheim om det? Og kor mange andre brev er det som ikkje kjem fram dit dei skal?

Det er på høg tid at nokon seier frå. Eg ringer Posten og fortel dei at dette ikkje kan halde fram. Det er nok no. Eg er lei av å få brev som skal til Bjarne Dalheim.

Kvinna eg snakkar med, beklagar så mykje.

Eg fortel ho at eg også har halde eit ekstra auge med postbodet det siste året. Det går altfor fort i svingane, fleire gonger har eg sett han miste post på bakken, berre av di han skal bere med seg altfor mykje i slengen.

Av og til ser det ut som han har krølla posten saman med vilje og trykt han hardt ned i postkassen.

Eg legg ingenting imellom og seiar at postbodet umogleg kan vere skikka for jobben. Vedkommande burde fått sparken for lenge sidan. Kanskje ikkje blitt kjeppjaga frå kommunen, men i alle fall fått ei venleg oppmoding om å flytte på seg.

Det er det ikkje så mykje kvinna på Posten kan hjelpe meg med. Systemet fungerer ikkje slik at ho kan seie opp folk, hevdar ho. Eller jage dei, for den saks skyld.

Korleis er det då det fungerer, spør eg.

Sjå, det har ho ikkje noko godt svar på.

Slik er det alltid. Heilt umogleg å få tak i nokon som kan svare på det ein verkeleg lurer på.

Heilt umogleg.

Frank Tønnesen

Frank Tønnesen er låtskrivar og musikar. I denne spalta skriv han om hendingar og tankar som fell han inn.