Fram til midt på 1800-talet var Roma det fremste reisemålet for europeiske kunstnarar. Det galdt òg to av våre største norske, Henrik Ibsen (1828–1906) og Edvard Grieg (1843–1907). Vinteren og våren 1865–66 vanka dei saman i Skandinavisk Forening i Roma, der Grieg heldt fleire konsertar. Eit av «yndlingsstykka» i foreininga var, slik Ibsen skriv i eit brev, Rikard Nordraaks komposisjon til ein song i Bjørnsons skodespel Sigurd Slembe.

Nordraak sjølv låg på dette tida hardt sjuk i Berlin, der han døydde 20. mars 1866. Bodskapen om dødsfallet nådde ikkje den nære venen hans, Edvard Grieg i Roma, før 6. april. Men Grieg og Ibsen må ha tala saman om Nordraak også før han døydde, for i det diktet Ibsen førte inn i minneboka til Grieg 30. mars 1866, finst eit bilete som Nordraak sjølv hadde nytta nokre år i førevegen.

Nordraak hadde ynskt å utvikla ein nasjonal musikk med grunnlag i norske folketonar. I eit brev han skreiv til far sin i 1861, sa 19-åringen at det var for mykje import av utanlandske impulsar i norsk musikk: «Den [Nationaliteten] vi har hjemme, er meget sørgelig. De søge at indføre Sten til Norge, men deraf have vi nok; brug blot af det vi have.». Slike eller liknande ord kan òg Grieg ha høyrt og seinare gjeve vidare til Ibsen. Det kastar i så fall lys over kva Ibsen skreiv i minneboka eller stamboka til Grieg.

Diktet vart første gongen prenta i eit tidsskrift i 1870. Med nokre få brigde kom det så med i den einaste diktsamlinga Ibsen sjølv gav ut, Digte frå 1871. I boka er «Norden» endra til «Norge» og «sjæl» er endra til «ånd», utan at diktet dermed vert dårlegare. Her får Grieg oppgåva med å løysa ut ein eigen norsk musikkstil. Kan hende sveiv desse orda av Ibsen (og Nordraak) Grieg i minnet då han ti år seinare skreiv scenemusikken til Peer Gynt.

Vigdis Ystad