Kvar gong eg les om Helge Torvund i avisa, eller andre stader, tenkjer eg på ljoset og mørkret og at Helge er ljosets mann. Ikkje bare av di den nye samlinga hans heiter Tidslys (kva det enn er), men av di han er ein av dei som heller seier «eit magisk morgonklårt rom» heller enn «daggry», og nyttar ord som livskjæraste, og tenkjer at vegar er til for å gå, graset til for å rulla seg i og portar til for å opnast. Han har òg skrive små dikt som: «Lyset/ du treng/ fins». For nokre dagar sidan fekk han Doblougprisen for forfattarskapen sin. Og då er det kan hende litt smør på flesk, eventuelt ljos på ljos, å spørje kva Helge vil ha for å bli glad? Og Helge er einig. Han treng ikkje meir no. Han treng ikkje så mykje meir enn det han hadde før prisen heller, seier han med eit lite smil.
– Berre gje meg Jæren og havet og kan hende ei diktsamling til, meir enn nok for meg.
Vi sit på ein stein med plass til to. Sandstranda der nede. Det uendelege blå der framme. Vi er i ein del av verda der stadane heiter Ogna og Hå. Der det både er flatt og kupert. Både arbeid og ro. Og vinden står inn frå alle kantar.
– Kva er det Ludvig seier igjen, seier eg, i Flåklypa? At han blir redd når vinden står inn frå alle kantar?
Helge er rask med å korrigere:
– Når nordavinden står inn frå alle kantar.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
