Etter ordkrigen under valkampen lengtar vel nokon kvar etter meir handfast næring for sinnet. Diktsamlinga Tenk på noe annet kan vera ei god motvekt. I tre seksjonar med titlane «Grå», «Grønn» og «Fiolett» gjer Rolf Jacobsen (1907–94) her opp med «Den nye døden», eit liv nedkøyvd av forbruk, reiser, ein endelaus informasjonsflaum og innhaldslaust ordskvalder (seksjonen «Grå»). Motsetninga til alt dette finn diktaren dels i barndommens sansesterke livsopplevingar, dels i eldre tiders klassiske kultur og mytologi, som representerer ein stor lengt etter sannare meining, bot og fred i sinnet (seksjonen med den liturgiske fargen «Lilla» som nemning).

Også seksjonen «Grønn» har namn etter ein symbolladd farge, men med eit anna innhald enn i dagens politikarspråk. Jacobsen skriv om jord, skog, hav og vind, alt saman knytt til manneættas store og evige lengt mot full samkjensle med skaparverket. Dikta skildrar eit gamalt tre under fullmånen, ei skjelvande osp, ein tagal blome, den vene regnbogen, eller ei hand eit anna menneske kan halda i. Alt gøymer på ei sanning som mennesket i dag ser ut til å ha gløymt, og lengselen etter å finna attende til henne er det diktaren målber.

Då står òg fjellet der, fast og evig. Jacobsen er slett ikkje den første som skriv om det. Frå barnelærdomen hugsar vel mange Ivar Aasens «gamle fjell i syningom», som har stått gjennom tusenåra, og som framleis kan «gjera hugen glad» ved at dei lèt mennesket kjenna seg heime i verda. Jacobsen seier noko av det same, men utvidar bodskapen. Ved å måla vårt eige stutte liv, med all uro og alle voner, mot denne æva i stein, stig det fram for oss noko heilt. heilt anna enn det som er skildra i seksjonen «Grå». Fjella får oss til å tenkja sjølve. Det er ei gåve som ikkje kan verdsettast for høgt, i tider som desse.

Vigdis Ystad

Frå Tenk på noe annet, 1979