Diktet i dag er valt som ei helsing til ei avis som all si tid har gått mot straumen, som har strutta seg fram trass alle hinder, som stikk hovudet fram over alt, ubunden, udanna, frekk og radikal, ein vegvisar som kan hende er uønskt hjå nokre, men ikkje overalt. I alle høve ikkje hjå institusjonen Fritt Ord, som i år gjev prisen sin til det dei kallar ei uvanleg sjølvstendig og informasjonsrik avis som samstundes byd på noko så sjeldan i norsk presse som humor. Til lukke og vel fortent, kjære Dag og Tid!

Grunngjevinga for prisen kan minna om eigenskapane til hestehoven, slik han er skildra i debutsamlinga til poeten og biletkunstnaren Nils Yttri (1947–80). Yttri vart ikkje gamal. Hadde han levd, ville han i år ha fylt 70. Berre fire diktsamlingar lét han etter seg, men med dei rakk han å sette eit tydeleg merke i norsk lyrikkhistorie. Her er alt frå langdikt til små fyndordprega sentensar; ein kan støyta på banalitetar, oppløyste setningar og glidande tilhøve i tid og rom, saman med dei varmaste og varaste kjærleiksdikt og artigaste små humoresker. Yttris dikt har vore kalla «kvardagsblues» – det heng truleg saman med både den musikalske forma og at mange av dikta ber bod om ei oppleving av tyngsle og framandskap knytt til «den mekaniske byen», mekaniske menneske, forbrukarsamfunn og plastlandskap. I ei verd der ingenting er ekte og levande, vert han som skriv, hugtung og åleine mellom alt det døde som omgjev han. Tittelen på det lange diktet som avsluttar den siste diktsamlinga hans, og dermed heile forfattarskapen, er beint fram «Finnes naturen for deg lenger?»

Natur og liv høyrer saman. Kan henda var Yttris herlege helsing til hestehoven uttrykk for ein lengt etter å vera like robust og «full av faen» som den livskraftige og uovervinnelege vesle frekkasen i grøftekanten.

Vigdis Ystad