Den frie tenkjaren og samfunnsdebattanten Walid al-Kubaisi var ei klårttalande, klok og uredd røyst i norsk offentlege ordskifte. Det har kome mange sterke og vel fortente minneord etter at han nyleg gjekk bort. Ikkje noko kjennest likevel rettare enn at me samstundes minnest han med eit av Henrik Wergelands vakraste dikt, som han skreiv på dødslægja i 1845.

Innvandraren Walid hadde ei djup forståing av norsk kultur og tenkjemåte. Betre enn fleirtalet av nolevande nordmenn gjorde han seg òg fortruleg med forfattarskapen til Henrik Wergeland, der både bodskapen om fridom og sjølvstende og den veldige poetiske kvaliteten var noko Walid sette høgt. Når dei båe vart råka av den same sjukdomen, delte dei òg ei særmerkt ro i møtet med det dei visste skulle koma.

I «Anden Nat paa Hospitalet» spelar den 37 år gamle Wergeland (1808–45) på dei såkalla rosekrigane i engelsk mellomalder, der det stod ein dynastisk strid mellom ættene York, med ei kvit rose i våpenskjoldet, og Lancaster, på same vis symbolisert med ei raud rose. Mange diktarar har seinare skrive om denne borgarkrigsperioden. Ein av dei mest kjende er Shakespeare, med ei rad historiske skodespel (mellom anna Richard III). Rosekrigane kling òg med som bakgrunn for dramaserien Game of Thrones.

Wergeland skreiv ikkje slike sogedrama. I staden nytta han rosesymbolet langt meir personleg. I det kvite månelyset som fell inn over sjukesenga, ser og opplever han noko som får han til å vilja møta døden med ope visir. Wergeland vil vera ein riddar som kårar den kvite rosa til sitt teikn. Trass i den sterke kjærleiken sin til alt levande må han med fullt mot velja bort alt den raude rosa står for. Frå no av går han dauden og det evige tilværet friviljug i møte. På liknande vis uttrykte òg Walid seg i nokre av dei siste intervjua han gav. Som Wergelands åndsfrende var også han ein modig mann.

Vigdis Ystad