Kong Donald yppar til slagsmål

Presidenten har erklært krig mot pressa. Han jekkar seg til og med opp mot eit underhaldningsprogram. Endå verre er det at presidenten freistar skalte og valte med nyheitsmedium, og vil stengje nokre ute frå pressekonferansar. Og han prøver å avleie kritikk gjennom å skulde forgjengaren for telefonavlytting.

Dette er berre litt av det journalistar liker å kalle «uhøyrt» ved administrasjonen til president Donald Trump. Men det eg nettopp har skrive, kunne like godt ha vore skrive om Richard Nixon-administrasjonen.

I 1969 rapporterte The Washington Post at folkemengda ved innsetjinga av Nixon var «mykje mindre og til tider mindre entusiastisk enn dei 1,2 millionar» som hadde møtt fram då Lyndon Johnson vart innsett i 1965. Nixon rabla i margen på nyheitsrapporten sin dagen etter: «Pressa er fienden.» Høyrest det kjent?

Tidleg i dei første 100 dagane sine yppa Nixon òg til strid mot eit fjernsynsprogram som gjorde narr av han, Smothers Brothers Comedy Hour. Og pressesekretæren hans, Ron Ziegler, var ikkje mykje verdsett av journalistane i Washington. Etter den første pressekonferansen sende Nixon eit notat som kravde, «på raude rappen», ei liste over dei av dei tilsette i pressekorpset i Det kvite huset som var mot han. I framtida, sa han, ville han berre innkalle venene sine, og ikkje dei «som openbert er ute etter å ta oss». Det var raseriet hans over lekkasjane til pressa som leidde til avlyttinga av staben til Det nasjonale tryggingsrådet, slik Lyndon Johnson ein gong hadde avlytta Nixon.

I staden for Smothers Brothers kan du sjå Saturday Night Live; Ron Ziegler kan du erstatte med Sean Spice. Så tett følgjer Trump manuskriptet etter Nixon at eg for første gong byrja uroe meg for framtida hans. Det er sant at i etterpåklokskapens lys har vi lett for å tru at Nixon var dømd til å øydeleggje seg sjølv. Men i 1969 var det enno lenge til Watergate-skandalen. Den lagnadstunge freistnaden på å avlytte hovudkontoret til Det demokratiske partiet fann stad 17. juni 1972. Fem månader seinare hadde Nixon sytt for eit av dei største valskreda i amerikansk historie.

Når Trump-administrasjonen no grev seg stadig djupare ned i saka som gjeld kontakten mellom leiinga for valkampanjen hans og Russland, bør han hugse leksa frå Watergate. 1: Å erklære krig mot pressa er ein høgrisikostrategi, ettersom det er den beste stimulansen for dei som er ute etter deg. Ingen har auka salet for «kriseråka» New York Times meir enn Trump. 2: Det er tildekkinga som tek knekken på deg.

Likevel er det eitt stort skilje mellom då og no. Trump har ein fordel som Nixon aldri hadde, ikkje eingong etter 1972-triumfen: Det republikanske partiet har fleirtal i begge husa i Kongressen.

Så godt som alle observatørar av amerikansk politikk overdriv kor viktig presidentembetet er og undervurderer kor viktig Kongressen er. Utan omsyn til kor mange episodar av House of Cards vi kan ha sett, går vi i den fella å tru at alt handlar om Trump. Det kan godt hende han sjølv meiner det, men ikkje folka på Capitol Hill.

For litt over ei veke sidan var eg på Capitol Hill. Under middagen måndag sat eg ved sida av leiaren for fleirtalet i Representanthuset. Eg vitja formannen i etterretningskomiteen, og var på ein lunsj der den ordførande styraren – the Speaker of the House – heldt tale. Eg tok til og med ein kveldstur i møterommet til Representanthuset og stod der presidenten stod tysdag kveld då han tala til heile Kongressen. Her er det eg lærte:

Etter fem veker med overskrifter dominerte av presidentdekret, nominasjonar og tvitring frå Det kvite huset, er det på Capitol Hill det skjer. Kommentatorane la merke til den meir forsonlege tonen i talen til presidenten. Eg var meir interessert i innhaldet. Essensen var agendaen for den komande lovgjevinga i Huset under republikansk leiarskap.

Dei som åtvara om eit Trump-tyranni, har teke feil, til no. Presidenten står snarare fram som ein ustyrleg konstitusjonell monark – ein konge på åremål – som taper rettssaker, tergar på seg pressa, held talar og overlèt lovgjeving til Paul Ryan og kollegaene hans.

Med britiske omgrep er Paul Ryan ikkje Speaker of the House; han er statsministeren, med leiaren for det republikanske fleirtalet, Kevin McCarthy, som ein formidabel sjefinnpiskar. Desse mennene har imponert meg lenge. Dei er unge: Ryan er 47, McCarthy 52. Dei er utrøytteleg energiske. Og dei veit kva dei vil.

Republikanarane i Huset har ein 200-dagarsplan. Programmet er for det første: reform av reguleringar, inkludert oppheving av Dodd-Frank-lova for bankstellet og omregulering av energisektoren. For det andre: oppheving av ObamaCare som blir erstatta av eit meir konkurransedyktig, marknadsbasert system. For det tredje: omfattande skattereform, med lågare inntekts- og selskapsskatt, ei ny form for avgift på importerte varer (Border Adjustment Tax (BAT)) og fjerning av arveavgifta.

Ryan og kompani ser på dette programmet for radikale reformer som deira. Og dei ser på 2017 som ein historisk sjanse – «ein av desse augneblinkane som aldri kjem att» – til å nytte den fordelen som ligg i eit sameint republikansk styre gjennom Det kvite huset, Representanthuset og Senatet.

Kva er hindringane? Den mest innlysande hindringa er at det går så seint å få på plass stillingane i administrasjonen i Det kvite huset at det hopar seg opp med høyringar i Senatet. Den andre er den fullstendige forvitringa av all von om tverrpolitisk samarbeid, ettersom demokratane, leia av senator Chuck Schumer, tek omsyn til presset frå dei meir radikale delane av veljargrunnlaget sitt. Den tredje er motstanden mot BAT frå lobbyistar og forretningsinteresser. Så effektiv har motstanden vore at eg meir enn éin gong har høyrt BAT omtala som DOA – Dead On Arrival, «død ved framkomst».

Likevel, den mest forvitnelege motstanden eg høyrde leiarane i Representanthuset vise til, var «det konservativt-industrielle komplekset» av snakkeprogram i radio, høgrevridde nettsider og leivningane etter Tea Party-rørsla. Det er ikkje berre venstresida som liker å svartmåle Ryan for tida.

Favorittnummeret mitt i musikalen Hamilton er «The Room Where It Happens», som handlar om det berømte kompromisset som vart inngått mellom Alexander Hamilton og James Madison under ein middag i 1790. Den føderale regjeringa overtok gjelda staten hadde, slik finansministeren frå New York ønskte, men den nasjonale kapitalen vart flytta til Sørstatane, slik kongressmannen frå Virginia ønskte. Representanthuset er no rommet der det skjer.

Men Hamilton-Madison-avtalen er årsaka til at så mykje i amerikansk politikk går føre seg i District of Columbia, der Washington ligg, som tidlegare var ein sump på grensa mellom Virginia og Maryland. Donald Trump er ikkje den første presidenten som har snakka om å drenere sumpen. Dersom han trør så uvørde at han søkk ned i han, vil han ikkje vere den siste som gjer det.