Kvardag i Donbass

Det er berre å sjå etter om det er trakka veg i snøen fram til inngangsporten. Om både dør og gjerde er støtta opp av urørt snø, tyder det at husbondsfolket har reist bort, dei har flykta eller flytta.

I slutten av januar var eg i Stanitsa Luganskaja, ein liten by som ligg på grensa mot dei territoria separatistane kontrollerer. Der er det berre 500 meter fram til separatiststillingane. Dei ligg der eit steinkast borte, på andre sida av elva, akkurat der byen Lugansk ligg.

Framfor det regionale administrasjonsbygget står det framleis eit fint pynta nyttårstre. Faktisk står det enno nyttårstre i alle dei småbyane eg nyleg gjesta ved frontlina i Lugansk-området. Det verkar som dei lokale styresmaktene satsar på at feststemninga hjå innbyggjarane skal halda seg ei stund til.

Eg gjekk litt til sides for det pynta nyttårstreet for å sjekka med GPS-en på smarttelefonen kva stad eg var på. Og då viste det seg at eg alt hadde kome til «Folkerepublikken Lugansk», truleg fordi Stanitsa Luganskaja ligg jamsides Lugansk. Det er berre den vesle elva Siverskij Donetsk som skil dei, og elva er berre 20–30 meter brei.

Her finn ein òg den einaste fotgjengarovergangen, det einaste passeringspunktet i heile Lugansk-fylket, der vanlege, fredelege folk kan ta seg til fots inn på separatistterritorium. Kvar dag passerer opp mot 15.000 personar punktet, i båe retningar. Det er om lag like mange som det bur i Stanitsa Luganskaja.

Likevel er det no mest frå separatistsida folk kjem gåande over. Dei lokale innbyggjarane i Stanitsa Luganskaja hastar ikkje i veg for å koma over til separatistsida. Men dei som bur i «Folkerepublikken Lugansk», kjem hit til denne sida for å henta pensjonane dei får frå Ukraina. Det er fem minibankar i byen, og køane er lange.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare