Kommentar

Håvard Rem

havard@dagogtid.no

Dagbladet-meldaren Anders Grønneberg har nyleg gjeve terningkast 1 til nokre MGP-songar, i lag med negative utsegner om songar og artistar. Han skriv i tradisjonen frå musikkmagasina i 1980-åra, då meldarane overgjekk kvarandre i vondsinna formuleringar om musikk dei ikkje likte. 

«Invektivenes vellyst»

Tradisjonen er gamal. Som unge forfattarar sat me kring kaféborda og siterte høgt frå dei mest perfide bokslakta til omsynslause diktarkritikarar som Aksel Sandemose, Alf Larsen og Georg Johannesen. Dei verbale åtaka var så elegant formulerte at slaktofferet, ein forfattarkollega, krympa seg i skam, medan lesaren kjende skadefryd og meldaren fryda seg. 

«Invektivenes vellyst» kalla me det. Trond Berg Eriksen nytta uttrykket så seint som i 2000. «Invektivenes og insinuasjonenes vellyst er beklageligvis en del av skrivegleden», skreiv han, og oppmoda meiningsmotstandarane til «å komme seg ut av klynkestuen».

Det var ikkje god tone å klynka i ålmenta. Laut ein gråta, gret ein privat og hjå psykologen. Å syna seg såra var ei større skam enn meldinga. 

Klemz-generasjonen

Med meir frimod om mental helse har debattklimaet endra seg. Frå privatlivet veit me at ikkje noko kan snu ein vaksenkrangel som gråt. Tårer gjev eit moralsk overtak, no i ålmenta òg. 

I Debatten i NRK1 tysdag såg me generasjonskløfta opna seg mellom musikkslaktaren Anders Grønneberg (59) og slakt­offeret, artisten Tix (28). Den aldrande tøff i trynet-meldaren møtte ein blankøygd artist frå ein koz og klemz-generasjon som druknar kvarandre med hjarto på sosiale medium. Kommenterer du nøytralt, utan smil, er du eit nettroll.

MGP-songen «Walking In My Sleep» med Ane Caroline Finstad (29) kalla Grønneberg «et popskvalder som krever inntak av Postafen [reisesjukemedisin] å komme seg gjennom». At Finstad har ein podkast om mental helse, kommenterte han: «Hva med å grine litt på ‘Lindmo’?»

Dimed sparka han til ein annan terningkast 1-artist, Tix, som nyleg gret i fjernsynet då han i eit lanseringsintervju med Anne Lindmo opna seg om sjølvmordstankar. 

Paradokset

Eit paradoks synte seg i Debatten. Det særs taleføre offeret kom med langt grovare skuldingar enn utsegnene som hadde krenkt han. Skuldinga om at songen var dårleg, vart møtt med skuldingar om at meldaren var eit dårleg menneske. 

At perfiditetar i avisa vert møtte med tårer i fjernsynet, gjer det tøft for tøffe kritikarar. Så då er vel tida over for fornærmingar i ålmenta? Nei. Dei krenkte svarar med grovare krenkingar. Det kjenner dei ein moralsk rett til av di dei er kjenslevare.

Håvard Rem er journalist i Dag og Tid.