Ei anna spalte me hadde stort håp om, var Innsida si feiring av gamle og snodige plateomslag – ei kunstform som må seiast har vorte borte. Formata har naturlegvis ikkje akkurat inspirert kunstnarar, slik dei gjorde den gong eit omslag kunne fylle ein vesentleg plass i ei bokhylle – den gong dei fremste kunstnarane var henta for å laga det som drog lydarar til musikken.

Me er usikre på om den siste freistnaden på å blåsa liv i denne

spalta med Lp-en til Nino Ferrer kjem til å gjer susen. Men noko merkeleg må likevel ha hendt, då han valde dette biletet for å fremja den siste plata hans, Et le Sud («Og sør»).