Ja, ei spalte som verkeleg ikkje døyr, sjølv om ho heile tida har vore betalt og finansiert av Innsida sjølv, er serien vår om norske matskattar. Denne gongen har me faktisk vore i sving i heile seksten utgåver. Norske Matskattar vurderer å oppretta eit sekretariat og eit kontor som sikkert vil gjera det lettare for oss å få ein varm og god plass på statsbudsjettet.

Norske Matskattar-lauget er med dette stifta. Føremålet er å fremja norske matskattar.

Denne gongen slår me til med reker. Reker er naturlegvis ikkje noko særnorsk, men me i Norske Matskattar-lauget har heller aldri meint at norske matskattar er noko me har åleine og ikkje kan dela med andre.

Me er trass alt ein del av ei global matverd.

Reka er eigentleg ein kreps i tifotkrepsefamilien, og den typen me er gladast i, vert ofte kalla atlanterhavs- eller grønlandsreker. Ikkje noko som ein skal samanlikna med scampi eller tigerreker frå varme farvatn.

Det kalde vatnet her nord gjev reka det same som jordbæra: ei lang modningstid og veldig konsentrert smak. Dei beste rekene i verda kjem frå dei kaldaste farvatna.

Reker er likevel noko svært norsk. No når sumaren verkeleg har vist seg fram i månadsvis, sjølv her nord, der Innsida held seg, er reker ein naturleg fylgjesvein.

Me har ulike måtar å nytta reka på. Av og til i salat, i cabaret saman med erter, gulrotterningar i aspik og den kjende rekecocktailen.

Det mest vanlege er likevel utan tvil ferske reker, rett fram, kokt om bord, med majones, dill, loff og sitron. Eit måltid som gjer mange nordmenn til nordmenn om sumaren.

Me tek difor ikkje munnen for full når me slår eit slag for ein kjenning på norske menyar, rekesmørbrødet.

Det er noko ein finn hjå grannar i Sverige og Danmark, men me hevdar likevel at det er ein skatt for oss her til lands, anten det er reker frå Skagerrak eller dei store flotte rekene som kjem frå Lyngen om vinteren.

Ein skatt er det uansett.