For eit par veker såg eg og kidsa mine Vålerenga slå Lillestrøm 1–0 i ein nervepirrande kamp. (Målet kom i 95. minutt.) Det var ungane som ville sjå kampen; eg blei motvillig med. Eg ville helst brukt pengane på ein ny kjole. Men så er det bra at ungane vil ut og stå og heie framfor å sitte og glo inn i skjermar. Og når ein først står der, blant Klanen, på Intility Arena, med bluss og røyk og songar så grove at Dag og Tid ikkje vil ta i dei med eldmus, blir ein jo gira.

– Drep dei, Vål’enga, drep dei, gaula eg, og «hatar, hatar, hatar kanari».

Ungane var heller fåmælte. Dei song ikkje med på «Jeg rusla rundt i Oslo by, det var så mange bønder at jeg f’#* måtte spy. Akerselva, stinker som f’#*…» (Resten av verset er så grovt at eg risikerer redaksjonelt pryl om eg skriv det.) Og dei berre mumla til «Vålerenga kjerke», sjølv om dei kan alle versa ordrett etter indoktrinering. Det såg nesten ut som om dei kjeda seg, og dei klaga over at dei blei slitne i beina. Heldigvis jubla dei litt då målet endeleg kom og folk gjekk amok. Ein medpatriot kasta seg over minstemann – han valde ein på 1.30 framfor meg – og klemde han halvt i hel.

– Vi speler ball! brølte fyren. – Ja, for f’#*!

– Æsj! ropte gutungen frå inni den sveitte famnen.

Og så bles dommaren i fløyta: Kampen var over, sommaren var redda og laget stilte seg framfor oss og takka for støtta med å danse banandansen og synge med på patriotsongane. Det var rørande, hadde det ikkje vore for at ungane plutseleg var svært utolmodige. Dei drog i meg og song ikkje «i Oslo by, der er det liv».

– Kom igjen! masa dei. – Vi må henge i!

– Korfor? bjeffa eg. – Kva er det som brenn?

– Korfor trur du vi er her, liksom? Vi må ned og få selfies!

Meir dreping

VIP-rommet er vittig: Eit lass ungar og eit par rare vaksne står i kø for å få autografar og ta bilete av seg sjølv i lag med spelarane, som dusjar og pyntar seg – det skulle ikkje forundre meg om dei sminkar seg òg – vel og lenge før dei kjem ut i rampelyset
(= ramp som lyser i sola som steiker gjennom vindauga). Før den første spelaren er ferdig med å skrible og la seg avbilde igjen og igjen, renn sveitten av både supporterar og spelarar, sjølv dei som sat på benken. Ungane nekta uansett å gi seg – dei stod til Bård Finne og alle heltane hadde smilt seg til endes. Heldigvis selde dei øl i VIP-rommet, og ikkje brus, slik at vi vaksne som ikkje trong selfies, hadde noko å halde på med. Elles song vi med på «Jeg rusla rundt» og andre grovisar som ljoma over anlegget.

– No skal det bli godt å komme heim, sa eg då vi endeleg kunne forlate alt testosteronet, men der tok eg feil.

– No skal vi ned til Youngstorget og sjå Champions League-finalen på storskjerm, kom det.

– Du lova! sa minsten. – Vi skal sjå Real Madrid drepe Liverpool!

Sterk i bein og psyke blir ein.