I dag er spalta her dedisert til ein av favorittdiktarane mine, nemleg den danske bautaen Henrik Nordbrandt som gjekk ut av tida førre veka. Nordbrandt vart 77 år, og han var ein av dei eg trudde ikkje kunne døy.
Det vert for freistande å ta med ei røvarhistorie frå røynda denne gongen. Nok ein gong skal me attende i tida, og me skal til København og Christianshavn. Der ligg det ein liten fransk bistro med namnet Café Wilder, og mange kunstnarar og kunstnarspirer kan opp gjennom åra takke plassen for at hushaldspengane ikkje strakk til.
Ein kveld eg sat på Wilder, fekk eg auge på Henrik Nordbrandt i andre enden av bistroen. Henrik og eg hadde båe hatt på hovudet, så då me møttest i baren, helste me høvisk på kvarandre. Det er slikt folk med hatt gjer. Eg var sjølvsagt starstruck då eg tusla tilbake til bordet mitt. Og no ville verda det slik at ved stengetid var det berre diktaren og boklækjaren som ikkje hadde avslutta kvelden. Me gjekk saman ut i natta, og eg fekk endeleg sagt til Nordbrandt kor høgt eg sette diktinga hans. Det vart det ikkje dårleg stemning av, så då eg spurde om eg fekk deklamere eit norsk dikt for han, var smilet stort då han takka ja. Så der stod eg, på fortauet utanfor Café Wilder og deklamerte Tor Jonssons «Når du er borte» for Henrik Nordbrandt. Handtrykket eg fekk då me sa farvel og god natt, gløymer eg aldri.
For at lesarane skal få ei føling med korleis Nordbrandt skreiv, tek eg med eit lite utdrag frå diktet «Fluevejr» som står i den fine samlinga Pjaltefisk:
«Hvis man erstattede lyden af ordet jeg
med lyden af en flue, der ligger på ryggen i en vindueskarm
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
