Finnbiff er ein stor norsk matskatt frå det samiske kjøkenet. Han er eit must for alle som ferdast i vår nordlegaste landsdel. Finnbiffen er mykje brukt andre stader òg. Den moderne utgåva og den som venninna til vår gode ven kokken Tommy Østhagen (@sankekokken) lagar, er ulike. Moderne finnbiff har mykje godt frå butikken i seg som ein ikkje får på vidda.

Venninna til Tommy sa at finnbiffen skal vera fri for «søringfjas». Det vil seia rømme, bacon, geitost og slikt. Eigentleg skal ekte finnbiff ikkje lagast av skav, men av skiver frå bog eller høgrygg. Det vesle reinen har av feitt, skal vera med på stykka. Dette skal kokast i vatn med salt og pepar. Ikkje meir vatn enn at det så vidt dekkjer kjøtet. Gryta skal koka lenge. Éin time viss det er tunne skiver, to–tre viss dei er tjukke. Du kan ha tytebær til.

Og naturlegvis potetstappe. Kan hende sylteagurk ved sida av.

Sopp er altså ikkje med i den «ekte» finnbiffen. Det er slik at samar ikkje et sopp. Den skal reinen få. Ekte finnbiff gir ekte smak av vidda, men ein «søringvariant» med både fløyte, rømme og sopp er sjølvsagt mykje betre å nyta enn ei vassen baconpølse.

Biletet denne gongen er av finnbiffen Innsida fekk i Kirkenes i mai, altså ei litt moderne utgåve.

Reinkjøt er ein stor matskatt i alle former.