«Eit land med tusen sjøar som ligg ein stad i aust. Grensar til Noreg, Sovjetunionen og Sverige. Kjent for sin sisu, sin melankoli, sine skogar, sin komponist (Jean Sibelius), sine Leningrad Cowboys, sitt TV-teater, sin innbördeskrig, sin tango og sin filmregissør (Aki Kaurismäki).»

Wikipedia

Finland II

Jupp, det var lenge nok sidan eg hadde sett mine bein på den finske landjorda, så eg tenkte at det kunne vel vere på tide å prøve det på ny, då eg tidlegare har hatt mange gode erfaringar med det. Og for sikkerheits skuld tok eg med meg kjerringa som støttekontakt. Ho kan mange språk, og sjølv om finsk ikkje er eitt av dei, hindrar ikkje det henne i å snakke laus og til dels bli forstått.

Vi skulle besøke våre gamle venner Simo og Rauni, som vi knapt hadde sett på 20 år. Eg har ikkje noko bilde av dei, men iallfall ei teikning, frå 1995, og slik såg dei ut då.

No såg dei heilt identiske ut, bortsett frå at dei var blitt ørlite gråare i håret og hadde skaffa seg to psykopatiske hokattar. Eg visste ikkje at eg hadde katteallergi, men no veit eg det, og slik sett var dette finlandsopphaldet alt i alt ein nyttig lærepenge.

Finsk er elles ikkje av dei enklaste språka å lære seg, men viss du veit at «hej» betyr «hei», «kiitos» betyr «takk», «makkara» betyr «varm pølse» og «kalsarikännit» betyr å sitje heime åleine og drikke deg full i berre undertøyet, så kan du i grunnen det viktigaste.

Ein religiøs vits

Verten vår, Simo, uttrykte si glede over endeleg å kunne fortelje ein religiøs vits. Han sa at det var så altfor sjeldan han kunne fortelje denne vitsen, fordi folk flest i dag er så lite bibelkunnige at dei ikkje forstår han. Og dei som er skikkeleg bibelkunnige, blir krenkte når dei høyrer han. Så slik sett var vi midt i målgruppa. Passeleg bibelkunnige og ukrenkelege. Her kjem vitsen: Ein gammal jøde døydde, han hadde tatt livet av seg. Då han litt etter stod framfor Gud, åsyn til åsyn, spurde Gud: «Kvifor gjorde du det? Du veit jo at sjølvmord er ulovleg?»

Den gamle jøden svarte: «Jo, men eg har hatt så mykje motgang i livet, og då son min konverterte til kristendommen, blei det rett og slett for mykje for meg.»

Gud sa: «Det er vel ingenting. Med meg var det mykje verre. Son min grunnla heile kristendommen! Men eg tok ikkje livet av meg av den grunn. Eg var mykje lurare. Eg tok livet av son min og skreiv eit nytt testamente!»