Vi som arbeider heimanfrå, har kanskje lettare for å trekke ut når sommaren ropar, enn dei som har ein sjef på ryggen. Sjølv står eg ofte på takterrassen, med PC-en på lokket på ei slags putekasse i brysthøgd, og jobbar.

Jobbar og jobbar. Ein blir forstyrra når ein bur i eit sameige der det yrer av folk som kjem og går og har feriebesøk – eg skodar ned på minst ti familiar frå toppen av funkisrekkehuset mitt, som ligg øvst i ei rekke med trappehusvære, med fire andre rekker tett på, pluss hundar, kattar og fuglar av alle slag, ja, til og med høner, og naskande rådyr og lumske piggsvin.

I går, for eksempel, blei det gjort lite. Eg måtte smørje meg – eg stod i bikini – og lage iskaffi og jage avkom ned på stranda og sånt, og ein nabo som driv og matar måkene ved å kaste mat ut kjøkkenvindauget, upopulært nok, gjorde nettopp det, og det blei eit leven, som vanleg: Måkene hyler og slåst, før dei et det dei grabbar til seg, på tak og terrassar der dei òg går på do, og kråkene og skjerene og småfuglane vågar seg fram og siklar.

– At han ikkje kan slutte å mate dei, ropte ein nabo frå terrassen vis-à-vis min.

– Ja, dei drit oss ned, ropte eg.

– Jobbar du? Du vil ikkje komme hit og ta eit glas kvitvin? ropte ho.

– Gjerne, ropte eg.

Men nei, klokka var berre halv to, og eg hadde meir å gjere.

Men det tok ikkje mange minutta før ein annan nabo på ein annan terrasse vinka.

– Gud, så varmt, gaula ho.

Ja, stakkar, tenkte eg, for ho er kjempetjukk for tida.

– Ja, du har jo termin i morgon, gaula eg. – Kjenner du noko?

Ho gaula at hovudet låg plassert sånn og sånn, og at det murra godt, og at det skulle bli godt å få han ut, og ho åt to kilo is om dagen for å samle energi.

– Lykke til viss det skjer i natt, gaula eg.

Eg prøvde å jobbe litt igjen, men nei då, plutseleg kom det ein unge tuslande, på rekkverket vårt, sakte og forsiktig.

– Hallo, du, sa eg, lågt og med den teite stemma dustar brukar når dei snakkar til småungar. – Du er jammen modig. No må du ikkje dette ned.

Eg såg meg rundt, etter ein vaksen, for nokon passa vel på ungen?

Og jo, mora, viss ikkje det var faren, stod på taket til naboen vegg i vegg, to meter nedanfor meg, og passa på, mens ungen tok ustøe steg mot meg, sakte, sakte.

– No må du vere forsiktig, kviskra eg.

– Så fin han er, sa eg, litt høgare, til den vaksne, og ja, med same teite stemma. – Eg ser at du er redd for han, men dette går bra. Eg skal ikkje gjere han noko.

Mora nikka.

– Kanskje han har lyst på litt is? sa eg til henne.

– Har du lyst på litt is? spurde eg ungen. – Eller kjeks? Vent litt, så skal eg hente noko til deg.

I det same høyrde eg eit demonstrativt høgt kremt frå terrassen nedanfor, berre to meter unna, og eg kikka ned og møtte blikket til Tore, som han heiter.

– Du begynner ikkje å mate dei, du òg? sa han strengt.

– Nei. Nei då. Eg blei berre litt sjarmert av denne ungen, sa eg, lågt, for ikkje å skremme måkene, men i det same kom puddelen til Tore springande og bjeffa for å støtte eigaren sin, og ungen og mora letta og stakk sin veg.

Og idet mora flaug over hovudet på meg, dreit ho.

– Nei, skreik eg. – Ho dreit på tastaturet!

– Du bad om det, sa naboen. – Drit i å mate dei.

Og då gav eg opp: Eg dreit i alt og tok ferie, eg òg.