Syéd-familien
DEL 1: Slik far min drog nordover over ein heil klode, blir biletet mitt av India fylt ut, skriv Grethe Fatima Syéd på vitjing i heimlandet til faren.
Trappene på bymuren minte vagt om Stoltzekleiven,og utsikta var formidabel.
Eg er den einaste vakne i bussen. Dotter mi har spydd i ein pose, kusina mi tok den lekande posen ut av hendene på henne, løfta han over fanget på den andre dotter mi og dei to døtrene hennar på seta framfor seg og kasta han som den naturlegaste tingen i verda ut av bussvindauget i fart. Og for ein fart! Vi veksla blikk då, dotter mi og eg. Vi sit ved vindauget på kvar vår side av midtgangen og kan ikkje godt rope til kvarandre heller. Ho såg på meg med det mest opprådde blikket eg nokon gong har sett. Men no har ho sovna. Bussen køyrer endå fortare, det humpar og skumpar over den ujamne vegbana, med brå oppbremsingar framfor dei flyttbare fartsdumpane dei har så mange av her i landet.
Etter kalamitetane med spying, posar, vatn til å skylje munnen med og tørkepapir til å spytte i, tok det litt tid før det roa seg. Men no er det stille. Vi er enno ikkje komne ut av Jaipur sentrum. Det er seint på kveld, men folk er ute, dei uunngåelege små kioskane er opne, hundane fyk rundt og det er bål på fortaua. Før vi kjem fram, skal eg ha lært mykje om India og forstått at slik er det om natta òg – kioskar og samlingar med folk. Det stenger aldri, dette landet. Dei fyrer på båla sine, et gatemat, pratar og ler heile natta gjennom, slik dei søv på fortaua midt på dagen.
Eg er kvalm, eg òg. Vi sprang i skytteltrafikk til doen på rutebilstasjonen før avgang. Vi har snart ikkje fleire posar igjen sjølv om vi har samla griskt i fleire dagar, kara til oss alt som liknar, på same måte som vi er påhaldne med alt som minner det minste om dopapir.
Og det blir ikkje betre av lukta. Diesel og eksos blanda med ein sterk og søt eim av det som må vere rosevatn, slik billig parfyme berre unge jenter bruker heime. Her er det mest menn, det er mogleg det kjem frå ein slik dings som skal hindre skailukt i bilar, det er i alle fall kvalmande til det punktet at vatnet stig i munnen. Eg snur meg mot vindauget, men derifrå kjem berre lukta frå båla, og gud veit kva dei fyrer med, friskt er det i alle fall ikkje. Eg gler meg til å komme til meir landlege strok.
Vi er på veg til byen der far min blei fødd. Bussen køyrer berre fortare og fortare. Han har stoppa eit par gonger, heilt umotivert verkar det som, straks sprett det nokon inn som sel noko: vatn, den evinnelege chaien – teen som er så søt og kardemommeluktande – eller heimemekka posar med potetgull. Trass i kvalmen er det behageleg å sitje her. Vi har vore i India i ei veke. Eg har knapt hatt ein augneblink for meg sjølv etter at vi landa i huset til kusina mi og familien.
Vi har sett Jaipur City Palace (med verdas største sølvobjekt), Hawa Mahal (Vindslottet, Indias mest fotograferte fasade) og Albert Hall-museet.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
