Du hugsar kanskje gleda over å finne ti, elleve eller tolv rette på tippekupongen? Då hugsar du nok endå betre skuffelsen over å finne ut at du måtte dele premien med alle dei andre som hadde heilgardert den laurdagen.

Det starta på posten. Ei rekke kosta i 1948 25 øre og i 1982 1 krone. På ein kupong hadde du opptil ti sjansar til å tippe minimum ti av tolv kampar rett: heimesiger, uavgjort eller bortesiger. Etter utfylling måtte kupongen registrerast, ei stund ved hjelp av eit genialt rosa papir som gjorde at du sette kryssa dobbelt. Slik kunne kopien som sat fast under, leverast inn, og det øvste laget bli med heim på plingefest – ein slurk øl til kvart av NRKs ikoniske pling, som vitna om mål. Dess lenger ut i plingefesten ein kom, dess meir likegyldige vart folk til om det var Hamkam eller Kongsvinger som skapte plinget.

Så kom oddsen, internett og meir funky saker. Kanskje ikkje like sjarmerande, men spennande nok til at altfor mange blir hekta. Ein kan tippe på alt frå fyrste hjørnespark til at dottera di, som enno ikkje er fødd, skårar det avgjerande målet i VM-finalen i 2032. Oddsen for det siste er sikkert god, verre er det for barnet som skal leve opp til tippeplanen.

Det som er meir fascinerande, er dei udødelege tippebulene. I dei små kioskane sit det enno stamkundar på plaststolar som diskuterer rikstoto og røyker inne i skjul.

Maren Bø

Maren Bø er idrettspedagog og frilansskribent.