Éin dag i året, trufast gjennom heile 1990-talet, skulle skulen vår til Sirdalen for å stå på ski i skitrekk. Nokre hadde skiinteresserte foreldre som prioriterte og hadde råd til ekte utstyr. Andre hadde arva lilla ski med grønske under. Eg var ein av dei. Klede som passa i snø, hadde eg heller ikkje. Det var å ta på ei blafrande lokalsponsa idrettslagsjakke som var verken vass- eller vindtett. Me skalv i heisen, og naglebitet sleppte ikkje taket før bussen nærma seg Sandnes.

Det var ikkje slik eg såg ut på skidag.

Foto: Stian Lysberg Solum / NTB

Det var verken kult eller praktisk å stille på skidag i dette utstyret, men foreldra mine var klare på at ein ikkje kunne kjøpe ski som berre skulle brukast éin dag i året. Miljøet låg ikkje til rette for eit liv i bakken, og sjølv om skidagen kjendest som eit einaste gnagsår, gjekk det greitt, me hadde andre idrettsarenaer å skine på. Fotball, til dømes, kunne alle bli god i.

No, derimot, er organisert fotball på veg til å bli like dyrt som slalåmlivet. I enkelte klubbar kan ein måtte betale over 10.000 kroner i året for å sende ungen sin på fotballtrening. Då handlar det fyrst og fremst ikkje om dei dyre fotballskoa, men om at heile sporten har blitt profesjonalisert. Sjølv om forsking viser at løkkefotballen er viktig for å utvikle talent, hjelper det lite når alle dei andre er på organiserte økter med spesiallaga opplegg.

Eg har sjølv vore vitne til privatøkter der eit par spelarar på om lag åtte år terpar med profesjonelle trenarar som søker det beste i kvar enkelt. Det er jo ikkje rart at dette skaper ein skilnad overfor dei som ikkje har råd til slike finjusteringar.

Det er greitt at dei rike alltid vil sjå best ut på skidagen, men det er synd om dei blir best i fotball òg.

Maren Bø

Maren Bø er idrettspedagog og frilansskribent.