Sport er alvor og underhaldning. Eit interessant fjernsynsfenomen som fyrste gong vart sendt i 1983, var Ta sjansen. Kven som helst kunne bygge sin eigen «vann-vittige» båt, med eit artig litt på kanten-tema. Eg hugsar både «Glad Laksen» og «Bollemus».

Showet gjekk føre seg i Holmenkollen, og båtane vart sleppte ned i det kunstige Besserudtjernet. Dei smartaste hadde bygd ein liten båt som suste ut frå den store båten. Tryggleik brydde få seg om. Deltakarane ramla oppå kvarandre under vatnet, surra inn i tau og diverse lite miljøvennleg materiale. Den som raskast klarte å ringje i bjølla ute i tjernet, tok sigeren, men vanlegvis vart nedfarten ein fiasko, og hockeysveisane heldt på å le seg i hel.

Vi liker enno sportslege underhaldningsprogram. Ein suksess for mange er Skal vi danse. Her skal utøvarane, som sjølvsagt er kjendisar, trene og bli gode i å danse. Folk flest vil heller sjå at nokon som ikkje kan danse, lærer å danse, enn til dømes konkurransar med profesjonelle dansarar. Smale sportar får lite tid på skjermen. Slik er det også i musikkbransjen, The Voice har fleire sjåarar enn Jazzhjørnet. Humor og underhaldning er mest populært, sportsleg kvalitet og gode prestasjonar kjem på andre plass. Eit inkluderande mangfald, så lenge ein ikkje ekskluderer dei som faktisk har trena og øvd heile livet.

Maren Bø

Maren Bø er idrettspedagog og frilansskribent.