Det finst enormt med treningsmaskinar. Nokre laga til så små musklar at dei er nærast ubrukelege på eit vanleg treningsstudio. For noko ein lærer tideleg på idrettsfag, er at det gjeld å aktivisere dei store muskelgruppene dersom ein vil ha ei effektiv økt. Viss ein er frisk og ikkje driv med rehabilitering, er maskinar som låser av ledd og ikkje krev noka form for stabilisering eller energibruk, ikkje noko å satse på.

Ei interessant norsk oppfinning som har blitt verdskjend dei siste åra, er Booty Builderen til Håkon Larsen. Maskinen går ut på at du vippar hofta opp og ned mens du har eit belte på deg som gjev motstand. Fordelen med maskinen er at du kan legge på meir vekt enn dersom du skulle gjort øvinga manuelt, og treninga blir difor meir effektiv. Og den vidare fordelen er større rumpe. 

1800-talets svar på Booty Builderen finst ikkje, sjølv om den svenske legen Gustav Zander den gong fann opp heile 60 ulike treningsmaskinar. Det er ikkje så lett å sjå ut frå bileta kva slags effekt alle dei rare konstruksjonane med lêrreimer og tannhjul skal gi, men utgangspunktet for oppfinningane var rehabiliteringa av skadar. 

Interessant er det at nokre av maskinane til Zander gjekk på drivstoff. Ein personleg trenar (PT) i dag ville ikkje tilrådd å trene på bensin, han ville nok òg unngått dei mest tekniske maskinane. Sjansen er stor for at han ville bede deg fokusere på dei store muskelgruppene og tilrådd deg øvingar som knebøy, utfall og markløft. Dette er òg øvingar som kan gjerast berre med ein stein i hagen, men det ville nok ikkje PT-en fortalt deg.

Maren Bø

Maren Bø er idrettspedagog og frilansskribent.