Nokre venner av meg gjekk på kristen internatskule, der dans var teke ut av timeplanen. Kva dei gjorde på rommet sitt, var det ingen som kunne kontrollere, men i kroppsøvinga hoppa lærarane glatt over dei rytmiske rørslene. Dette var på slutten av 1990-talet, då læreplanen inkluderte fleire punkt om dans, blant anna skulle elevane «kunne danse et lite utvalg av danser eller danseelementer fra nasjonal dansearv» og «bruke sine kreative evner til å skape sine egne kombinasjoner av danseelementer». 

Sjølv om enkelte var misunnelege på dei som slapp å pine seg gjennom jenka og irsk jig, undra andre seg over at undervisninga kunne vere så ulik frå éin skule til ein annan. Rykta sa at det handla om arv. Det var konservative eldre som testamenterte pengane sine til den private skulen. Pengane var til ei god sak, ikkje til dans. 

Studiar viser at kroppsøvingslærarane lettare underviser i det dei kjenner seg trygge i, og dans kjennest på langt nær trygt for alle.

Foto: Muhammed Amine Benloulou / Wikipedia

I 2011 dukka det opp ei sak i Dagbladet om ein kristen friskule på Herøy som ikkje lét elevane utføre pardans på skuleballet. Rektoren presiserte at dei ikkje såg på dans som synd, derimot ei naturleg gudegåve. Pardans fall berre ikkje naturleg for elevane hans og kunne i tillegg verke ekskluderande.

Sjølv om eit skuleball ikkje direkte tek utgangspunkt i kompetansemåla, er det elles greitt å ha ein læreplan å halde seg til. I 2023 skal ein elev etter 10. trinn kunne «øve på og gjennomføre danseaktiviteter fra ungdomskulturer og andre kulturer, og sammen med medelever skape og presentere dansekomposisjoner» – eit bod dei fleste kroppsøvingslærarar no prøver å halde, enkelte meir forknytte enn andre. 

Maren Bø

Maren Bø er idrettspedagog og frilansskribent.