Favorittbohemen min, Erik «Myggen» Mykland, kunne både røyke og drikke for så å bli banens beste dagen derpå. Var det fordi han var så god, at han kunne klare ein vellukka idrettskarriere som inkluderte litt fest og treningar i bakrus? Eller kanskje gjekk det andre vegen: at det bohemske var med på å gjere han til ein meir kreativ spelar.

Idrettsbohemane er uansett eit frisk pust for publikum, både på og utanfor banen. Dei er ikkje useriøse, berre litt annleis. I ei fotballverd der dei fleste ser like ut, gjer dei same øvingane og har dei same måla, skal det ikkje mykje til for å skilje seg ut. Det kan vere nok å stille i jeans i staden for dress på banketten.

Slik sit ein ekte bohem. Erik Mykland på etikk- og verdiseminar i 1999, saman med Kjell Magne Bondevik.

Foto: Bjørn Sigurdsøn / NTB

Men kven er dei? Bohemane kan vel ikkje berre ha forsvunne med 1990-talet? Er nivået for høgt til å kunne nyte ein sigg i ny og ne? Har fotballakademi og systematisert trening frå tidleg alder teke knekken på individualistane, eller har bohemane berre gått over i ei anna form?

Er kanskje Haaland med sine mystiske pressesvar dagens bohem? Man bun-en på hovudet gjer han dessverre ikkje kvalifisert.

Kva med Ronaldo, som lager sin heilt eigen dressing? Nei, det er umogleg å bli bohem av å vere ekstra sunn.

Kroatiske Ivano Balic røykte 10–15 sigarettar om dagen og var verdas beste handballspelar i 2003 og 2006. Kanskje var han også den siste bohemianar?

Maren Bø

Maren Bø er idrettspedagog og frilansskribent.