May Linn Clement

maylinnclement@hotmail.com

«Sett deg på en benk en times tid, det går så mange rare folk forbi», syng Maj Britt Andersen.

Ein sundag i sommar tek eg utfordringa hennar. Eg har ikkje overnatta på ein campingplass før, men denne helga freista eg å gjera som ei aukande mengd andre nordmenn: å dra på camping.

I heile landet er det over 180.000 registrerte bubilar og campingvogner, men eg satsa ikkje så høgt. Alt det grunnleggjande utstyret eg trong for to netter vekke – telt, liggjeunderlag og sovepose – lånte eg gratis på utstyrssentralen BUA, og sette kursen mot ein campingplass på Vestlandet.

Campingplassen, som tek 40 vogner og 30 telt, er heilt full. Dette er som eit nabolag i miniatyr, der vognene er bustader med bitte små hagar mellom seg. Opningstidene er som på hotell, innsjekk er etter klokka 14, utsjekk klokka 12.

Klokka er ti på føremiddagen då eg set meg ned på den vesle trebenken på minileikeplassen ved sanitæranlegget, ein bygning med kjøken, toalett og dusjar.

 Det verkar som om alle skal pussa tennene på same tid, nett no, men ikkje alle synest dette er noko som treng gjerast på eit baderom. Mange droppar køen til baderomma og pussar tennene medan dei spankulerer rundt på campingområdet.

Å sjå på folk som pussar tennene, kjennest litt intimt. Har ein fyrst sett noko i den akta, kan liksom kva som helst skje.

Samstundes kjennest det heilt rett at folk vandrar vyrdlause rundt i dette samfunnet i pysjamasbukse og med tannkosten på snei. Berre tynne teltdukar har skilt meg frå vilt framande personar i natt. Frå soveplassen min høyrde eg tysk kviskring og fnising frå teltet til høgre, medan ein norsk far truga borna sine i teltet rett framom meg. Var dei ikkje stille no, vart det ingen Mikkelpark på dei dagen etter.

– Men alle andre er vakne, me høyrer det jo, sa borna.

– Nei, alle andre søv, sa faren og laug.

I teltet til venstre var ein nederlandsk familie på tre. Dei mangla ingenting av utstyr, laga fleire retters middag på primus og såg ut til å kunna teltlivet inn og ut. Men dei laga ikkje lyd. Dei utveksla ingen ord. Sjølv om dei låg tre meter frå meg, høyrde eg verken fnising eller truging, og det synest eg er det merkelegaste av alt.

Då eg vakna, var alle spor etter tyskarane og faren med borna borte, medan nederlendarane sat og åt ein omstendeleg frukost med presskannekaffi, steikjepanne og kasserolle, framleis utan å laga lyd.

Ein mann kjem gåande roleg med ein enkel, liten trillekoffert. Mannen er rein i kleda, rak i ryggen og smiler med dei nypussa tennene sine. Berre nokre meter bak han kjem nok ein mann, med same type trillekoffert. Like roleg, like rak i ryggen og like smilande.

Ein av dei fyrste levande filmane verda såg, var 50 sekund lange Toget kjem til stasjonen, som vart laga av Lumière-brørne i 1895. Det vert sagt at folk som såg denne på kino, skreik og trekte seg til sides i det toget kom mot dei på lerretet. Så nær på røynda var dette nye mediet, den levande filmen. Litt slik kjenner eg det òg, får lyst til å trekkja meg unna dette området og finna meg ein annan benk å sitja på når eg etter nokre sekund koplar det at desse koffertane dei trillar på, slettes ikkje er koffertar. Dei trillar på toaletta sine. Dei skal tøma dei før dei køyrer vidare.

Men som den kinogjengaren eg er, vert eg sitjande og sjå.

Det kjem fleire til, og det dannar seg ein kø utanfor tømmestasjonen for kjemiske toalett. Eit kjemisk toalett er ein behaldar med alt ein vanlegvis slepper ned i eit vassklosett, tilsett ein kapsel som skal få blandinga til å lukta litt annleis.

Ein og ein går inn med boksen sin, gjer det dei må i ro og mak, for så å koma ut att og halde døra for nestemann.

Denne køen er som ein vanleg dokø, men i staden for at ein står med innhaldet på innsida, har ein det på utsida. Ein held det i handa. Kanskje ikkje berre sitt eige innhald heller, men innhaldet til dei rundt seg.

Ingen hastar eller spring for å koma fyrst, ingen står og trippar og ingen snik. Dei ventar på tur og smiler tolmodig til dei andre i køen. Dei er her i same ærend, alle veit kva som skjer der inne, men ingen seier det høgt. Dei berre smiler så sterilt dei kan.

Språket bubilseljarane brukar på nettet, er òg sterilt. Dei seier ikkje å tømma toalettet, dei seier å tømma kassetten. Og det som skal tømmast frå kassetten, kallar dei ikkje ein spade, dei kallar det innhald.

Aldri har eg sett ein meir venlegsinna kø enn denne med folk som skal kvitta seg med inntil tjue liter innhald.

Men noko seier meg at også campingfolket kan ta snarvegar. Ein annan stad på campingplassen er det nemleg ei heilt vanleg vasskran. Alle kan sjå at det er ei vasskran, det er ikkje tvil om at det er ei vasskran, og meininga med den er at folk kan tappa seg vatn på flasker og andre behaldarar.

Likevel har campingvertskapet sett seg nøydd til å setja opp eit skilt ved denne vasskrana, der det står at dette er ikkje ein tømmestasjon. Eg kjem til å tenkja på pipa til den surrealistiske kunstnaren René Magritte (1898–1967). Dette er ikkje ei pipe, skreiv han under måleriet som heilt tydeleg viser ei pipe. Visst er det ei pipe, skal publikum ha sagt. Legg tobakk i henne, då, skal Magritte ha respondert.

Eg håpar ikkje campingfolket utfordrar vasskrana på den måten.

Alt dette skjer på fem sekund: Ei campingvogn utan bil trillar ut frå parkeringsplassen sin, og eg støkk til. Eg ser ingen folk som skubbar vogna fram, og eg vil springa til og stansa henne, i det minste varsla nokon. Men i det ein smilande mann passerer roleg, trillande med toalettet sitt, stoppar vogna opp. Vogna vik for mannen! I neste augneblink oppdagar eg ei dame som står med ein slags kontroll, og skjøner at ho fjernstyrer vogna.

Horseless carriage – ei hestelaus vogn – var det fyrste namnet ein gav til motoriserte køyretøy før ein kom på å kalla det ein bil. Har ei campingvogn utan bil eit eige namn?

Innan timen på benken er gått, kan eg vel seia at Maj Britt Andersen hadde rett.

Folk er rare.