Kunst og politikk på Manhattan

I ettermiddag går eg Broadway frå Greenwich Village i sør til Beacon Theatre på Upper West Side. Bob Dylan skal halda sin nær fire tusende konsert, meir spelesugen enn på lenge – han har ikkje turnert på to år.

I desember 2019 spela han i Beacon Theatre, då òg, og då som no er New York City den einaste staden der han spelar tre kveldar. Alt er utselt. Billettane kjøpte eg i oktober. Dørene vert opna om to timar.

Når eg seint i kveld skal gå Broadway heim att til hotellet, freistar eg å skjøna kvifor dette er den beste Dylan-konserten eg har vore på.

Sus av samtid

Det hadde eg ikkje rekna med. Dylan-konsertar har henta mykje av verdien sin frå den segnomsuste soga til songpoeten. Dylan var alltid betre og viktigare før, ja, han har i periodar vore så viktig at han framleis er det. Eg veit fleire som aldri har hatt noko tilhøve til musikken og tekstane hans, men som likevel har gått i Oslo Spektrum for å høyra han frå siste rad, om ikkje anna så for å kunne fortelja eit barnebarn at dei har vore på Dylan-konsert. Dei vert vanlegvis vonbrotne. Kven er den vesle prikken langt der framme, gøymd bak eit piano, brekande og bjeffande, utan rørsler, utan moves, utan gitarspel, utan ei lita helsing til salen?

I Beacon Theatre vert alt annleis. Det historiske suset er større enn nokon gong, det kjem av seg sjølv, av tidas gang, av at han har fylt 80 år, midt i ein pandemi utan konsertar, og no er attende. Men suset av samtid overdøyver det historiske.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare