I media er det bibelske proporsjonar på feriar. Dei skriv anten om himmelske ferieparadis eller om turane som går skeis, «jenteturen som ble et helvete».

Det som skulle blitt ein draum, endar i eit mareritt. Når du siktar mot himmelen, er det lett å hamna i eit feriehelvete.

Kor er den heilt OK ferien, midt på treet-turen, ein slik eg har hatt i Polen i sju dagar? Eg har vore på stranda, eg har ete middels god mat, og eg har ete ein av Europas billegaste Big Mac-ar.

Saman med Tyrkia og Bulgaria peika Polen seg i vinter ut som eit rimelegare alternativ til sydenferie, noko som skein att på Big Mac-indeksen. Medan Noreg, som berre er slått av Sveits, har den nest dyraste Big Mac-en i verda (6,26 dollar) ligg Polen på 52. plass (3,59 dollar).

Her såg eg den nye Indiana Jones-filmen på kino med polsk tekst. Filmen var ganske dårleg, men dei selde øl der, og det er som Vincent Vega seier i Pulp Fiction, slike små ulikskapar ein merkar seg i utlandet.

Etter den heilt gjengse ferien skulle me heim att. Trudde eg.

Cancelled blinka det på skjermen ein time etter at flyet skulle ha gått, like før midnatt. Piloten hadde oppdaga eit hòl i skroget på flyet. Dei kalla det eit Norwegian-fly, men frå gaten var det ikkje ein helt å sjå på halen, han var heilt kvit. Hòlet kunne ha utvida seg, og me ville mildt sagt aldri ha kome heim.

Alle passasjerane måtte henta bagasjen sin att og stilla seg i ein ineffektiv kø for å få tildelt hotell- og taxi-kupongar som personalet skreiv for hand, ein og ein, med beskjed om å møta på flyplassen att klokka 08.00 dagen etter for å få ny oppdatering.

Kansellerte flygingar vekkjer ikkje sympati frå meg. Eg har aldri late meg røra av nyhendeartiklar om folk som ikkje kjem seg dit dei vil nett når dei vil dit, anten dei skulle heim til jul eller dei må forskyva den planlagde ferien. Bilete av trøytte familiar som har vore på flyplassen mange fleire timar enn dei hadde rekna med, som ikkje veit når eller om dei i det heile teke kjem seg av garde – eg klarar ikkje synast synd på dei.

No står eg i det sjølv, og det er ikkje så hakkande gale.

Familien min og eg møter opp på flyplassen til avtalt tid, klokka 08.00, men beskjedane som er gjevne, viser seg å vera ulike frå passasjer til passasjer. Enkelte har fått kupongar på 45 zloty per reisande, medan andre har fått beskjed om at dei kan venta på hotellet til ny melding kjem – dei har med andre ord ikkje hasta seg til flyplassen klokka åtte, slik eg og rundt ti andre har gjort.

Det minner om ein splitt-og-hersk-metode frå flyselskapet, ein gamaltestamentleg del av meg ynskjer å røska kupongane ut av nevane på dei som har fått slike, og riva dei i to. Kvifor skal enkelte få gode eg ikkje får?

For det kjem ikkje nokon ny beskjed klokka 08.00, så ti over går eg til billettskranken for å spørja kva status er. Me som skulle vore på det kansellerte Norwegian-flyet i går kveld, korleis skal me koma oss heim?

– Du må venta på oppdatering, sa den gravalvorlege dama i skranken.

Parallelt med å venta sjekka eg rutene til Bergen. Det går berre eitt fly, klokka 13.15 med Wizz Air, den billege, frilyndte veslesystera til Norwegian, ho som flyr over alt til ein hårreisande låg startpris, men så snart du skal ha noko med deg, som oftast i form av bagasje, må du betala for kvart gram.

Når klokka går mot 09.00, vågar eg meg tilbake til dama i skranken, som har same beskjed som sist: Eg må venta på oppdateringar.

Det held ikkje for meg no.

– Det går eit fly til Bergen med Wizz klokka 13.15. Kan du få oss om bord der?

Ho trykkjer nokre tal inn på kalkulatoren sin og snur han mot meg. Det vert totalt 1754 polske zloty, i underkant av 5000 norske kroner, for nye billettar. Eg slår til.

Humøret til dama i skranken snur i det eg går frå klagar til kunde. Ho smiler med heile seg gjennom kjøpeprosessen, kallar meg madam, og eg nyttar høvet til å fiska litt.

– Kva alternativ trur du det vert for oss? Kjem Norwegian til å setja inn eit nytt fly?

– Truleg ikkje, seier ho.

– Det går eit fly frå Berlin til Bergen i kveld, eg har høyrt at de kanskje vil få tilbod om å ta det, men må fiksa offentleg transport til Berlin sjølv.

9,5 timar på buss frå Gdansk til Berlin er uaktuelt.

Med Wizz-billettar trygt i lomma har eg i god flyånd hjelpt meg og mine fyrst, og er klar til å hjelpa born og andre. Eg er både egosentrisk, og eg vil at fellesskapet skal klara seg.

Eg oppsøkjer dei andre eg kjenner att frå køen kvelden før, og legg fram alt eg veit om Wizz og innsideinformasjonen om buss til Berlin. Det spreier seg, og ein etter ein går dei til skranken.

Når klokka vert 10.00 og den avsluttande saka er løyst-SMS-en frå Norwegian tikkar inn, der dei tilbyr oss fly frå Berlin, har alle me som møtte på flyplassen klokka 08.00, fått oss billettar med Wizz til Bergen.

No er det oppgjerstime, dommedag for Norwegian. På nettet vert eg fort møtt av firma som vil gjera jobben for meg. «La Flyhjelp ta kampen mot flyselskapet», freistar Flyhjelp.no, som seier dei vinn 98 prosent av sakene. Flyforsinkelser.no, derimot, er oppe i 99 prosent «win rate».

Dersom dei ikkje vinn saka mi, skal eg heller ikkje betala noko; begge selskapa opererer med «no cure – no pay», som betyr det same som «cure – pay». Dersom det vert cure (98 og 99 prosent sikkert, utan å vita saka!), må eg paya 30 prosent av det eg får att.

Begge har i stor grad fått fullt opp med stjerner frå tidlegare kundar, og dei gode attendemeldingane rullerer nedst på sidene.

Eg får ikkje fred frå desse to selskapa. Dei pressar seg inn i alle kanalar, kjem opp mellom meldingane mine, nesten annakvar post på Facebook og Instagram handlar om kor lettvint det er å bruka dei i staden for å gjera jobben sjølv. Det einaste dei treng å vita, er namnet mitt, kva tid flyet vart kansellert, kor mange me var i reisefylgjet – alt som kjem av seg sjølv når eg tastar inn referansenummeret i klageskjema hos Norwegian. Så eg tek det direkte med flyselskapet. Prosessen er som å fylla ut ei reiserekning for Dag og Tid.

Eg sender inn kvitteringa for dei nye billettane eg kjøpte, 1754 zloty. Mat og kaffi, 150,5 zloty. Eg hadde betalt for eit hotellrom som venta på meg i Bergen, som eg ikkje fekk brukt (men eg fekk bonuspoenga!), 1926 NOK.

Sånn, det var alle utlegga, men det eg er mest spent på, er kompensasjonen eg har lese at eg har rett på. For eg vil ikkje berre ha att det eg har lagt ut. Eg vil òg ha for tort, og gløym for all del ikkje svie. Ifylgje «EU-forordning (EF) 261/2004» – ei forordning eg nett har lært meg – skal eg få 250 euro per person i reisefylgjet. Det vert 1000 euro, det. Tusen euro!

På same måte som med reiserekningane sit eg no og oppdaterer saka mi hos Norwegian og ventar på respons. Statusen har på ei veke gått frå «New» til «Hold» utan at eg veit kva det inneber.

Alt i alt kan eg ikkje seia anna enn at turen var OK. Sjølv den store marerittskaparen, flykanselleringa, gjekk i grunnen greitt. Ingen av oss vart drepne, alvorleg skadde eller rana. Eit feriehelvete bør innehalde minst éin av dei tre.

May Linn Clement

May Linn Clement er fast teiknar og skribent i Dag og Tid.