Reportasje
Det brune skiftet
Repparfjorden som dumpingplass for giftig gruveavfall er ei løysing så primitiv at ho ikkje eingong finst i Polen.
Repparfjorden.
Foto: Ilona Wisniewska
– I dag tilrår vi handreinska reker eller ishavsrøye, seier mannen bak disken i bistroen på sørgåande hurtigrute.
– Alt er friskt og kjem frå lokale leverandørar, veit du.
Ja, eg veit det. Eg har reist langs kysten dei ti siste åra og smakt på det meste frå havet. Eg tek berre ein kopp kaffi. Det er mange reisande om bord, og eg får selskap av to britiske turistar, ei vaksen kvinne og far hennar. Undervegs har dei høyrt mykje om berekraftig miljøpolitikk, økologisk turisme og reint hav. Det er eg som fortel dei om kopargruva i Repparfjorden og den planlagde dumpinga av gruveavfall i fjorden.
Eg er på veg sørover frå Hammerfest etter å ha vore nokre dagar saman med folket ved fjorden der gruveselskapet Nussir vil ta opp drifta av koparførekomsten.
Reisa med buss frå Tromsø til Hammerfest tok meg ti timar, med busskift i Alta. På Sennalandet viste gradestokken minus 29 grader. I byrjinga var vi tre i bussen, men til slutt var eg den einaste passasjeren. Då eg fortalde bussjåføren kvar eg skulle, spurde han:
– Er du for eller imot gruva?
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
