NoregsvenenDå han ville styrka det han såg som gode og truga tradisjonar i norsk kultur, vart han til velsigning for det framande landet som tok imot han.
Då han ville styrkja det han såg som gode og truga tradisjonar i norsk kultur, vart han til velsigning for det framande landet som tok imot han.
2018: Engasjert på kontoret sitt i Dag og Tid i Oslo i januar i år.
Kven var den unge karen som sat og venta på Strand kafé i Arendal ein føremiddag i 1989? Kvifor vart han eitt av dei menneska som har tydd mest for meg og så mange andre i dei tretti åra som sidan har gått? Han hadde tusen og éin kvalitetar, og fire av dei skal me dvela ved no: målet, kokekunsten, humoren og integriteten.
Walids briljante språk synte seg alt ved det fyrste møtet, onsdag 10. mai kl. 11.00 på den vesle kafeen på bryggekanten i Arendal. Ja, språket var grunnen til at han var der. Flyktningkontoret i Arendal hadde ringt om ein arabiskspråkleg forfattar – Jaber – som budde på asylmottaket, og som dei hadde fått omsett eit par noveller av. Om eg ville lesa dei og møta Jaber? Jau, men det var eitt problem. Jaber kunne ikkje engelsk og norsk, og eg ikkje arabisk. Me trong ein tolk.
På mottaket var det ein asylsøkjar frå Bagdad som ikkje berre hadde lært seg norsk, men som hadde teke norskartium med gode karakterar: Walid. Og tolken på Strand kafé imponerte. Han var meir enn god i norsk. Han nytta norsk på ein leikande og diktarisk måte, samstundes som han integrerte biletrikdommen frå morsmålet sitt i det nye målet.
Tjue år seinare fekk eg eit inntrykk av arabisken hans. På eit universitet i Midtausten måtte me spørja ei gruppe studentar om vegen. Dei såg nonchalante ut heilt til Walid opna munnen. I arabisken hans lydde hundreår av litteratur og tradisjon. Dei unge gjekk opp i gjev akt, slått av vørdnad.
I Arendal vart han snøgt ein elska morsmålslærer for flyktningborn med arabisk opphav. Born elska Walid – borna mine òg. Det leikande språket hans var ein veg til hjarta deira, men det var òg kjøkenet hans. Walid introduserte oss for eit ukjent midtaustenkjøken, i ei tid då du vart vist til apoteket om du spurde etter kvitlauk i butikken. I Bamsevegen 3 i Arendal vanka det ikkje berre bamseklemmar, men òg falafel, hummus, dolme, tahini, spisskum, kyllinggryte, lammegryte og bamje.
Eit viktig krydder til dei overdådige måltida var Walids mål: historiene, innsikta, kunnskapane, perspektiva. Ei av dei siste helsingane eg fekk frå ein dødsmerkt Walid no i sommar, lydde: «Kjære bror, eg har ikkje ete bamje på lenge. Kan vi ete saman ein av dagane? Eg kjøper inn dei beste varene på marknaden. Eg lagar maten med ekte smør, økologisk kjøt, og vin om du drikk.» Kjærleiken til nynorsk var ein del av målmedvitet hans.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
