Godt skal det bli endeleg å reise friare. Når mange land no opnar opp, kan eg igjen prøve å late som eg er eit menneske, som før. For min del må nok turen til Frankrike vente eit bel, fordi franskmennene er nokre stabukkar med låg vaksinedekning. (Eg trur kvar einaste franskmann startar dagen med å gi fingeren til styresmaktene. Så står dei opp av senga.)

Men minne frå provencalske vintrar kan eg jo alltids suge på som karamellar: Første gong eg var der på vinterstid, blei eg freista av dei bognande utediskane, som stod der på gata breiddfulle av skaldyr i alle former: hummar, sjøkreps, østers, langustar, reker, blåskjel, sniglar.

Det er om vinteren skaldyra er best. Nordmenn kjøper reker i juli og trur det skal vere slik. Diskane freistar folk til å sette seg ned inne eller ute med eit stort skaldyrfat til lunsj, noko eg sjølvsagt gjorde. Eit syndig glas kvitvin klokka tolv gjorde opplevinga enda betre.

Nyttårsaftan blei eg kasta ut i det sosiale livet gjennom ein invitasjon til nyttårsmiddag på restaurant Chez Romano i Vence. Gjestane betalte 40 euro kvar for maten, som blei sett på bordet i ein endelaus straum heile kvelden. Til bords sat ein haug hyggelege folk eg ikkje kjende. Då eg rekna på det, kom eg fram til at dei 25 gjestane opphavleg kom frå tolv ulike nasjonar.

Ein strålande kickstart på å bli kjend med byens mildt sagt godt blanda innbyggarar, i ein liten italiensk mann-og-kone-restaurant som seinare skulle bli min kjære, faste serveringsstad.

Menyen var overdådig: Kjøt, fisk, patear, rull, skaldyr og pastarettar, deretter kaker, dessertar, petit fours og franske og italienske ostar. Innehavarane brukte å ta turen over til det svært nærliggande italienske Piemonte for å handle vin og andre spesialitetar, og fekk på den måten gunstigare prisar.

Blant gjestane denne nyttårsaftanen var ein god og lystig gjeng greske murarar som var hyra inn for å sette opp balkongar i det 300 år gamle, ombygde såpekokeriet der eg budde. Og grekarane hadde sjølvsagt med seg gitarar og bouzoukiar. Dei spelte og dei spelte og dei spelte... Det tok fordundre meg aldri slutt. Desse gutane ville ha slite ut Zorba the Greek.

Hippieparet John og Maggie sat vis-à-vis meg ved langbordet og blei etter kvart mine gode vener. Dei var i musikkbransjen, og dette i ei tid då distribusjon av kassettar og plater framleis var ein betydeleg geskjeft. Han var amerikanar, ho irsk. Blonde Maggie kunne lattermildt skryte av å ha blitt prøvd sjekka opp av både Mick Jagger og Van Morrison – på same kveld.

Som nordmann blei eg ein smule overraska over at restauranten plutseleg var invadert av eit endelaust tog av unge folk som dansa ein slags jenka gjennom heile byen, medan dei gratulerte alle med det nye året.

Sidan blei det meir eller mindre kaotisk, men på den sympatiske måten: Innehavaren sette seg til ved trommesettet, som var plassert bakarst i lokalet, og nokre tenåringar trødde til med solbriller, parykkar og elgitar, og spelte Jimi Hendrix så det ljoma over heile byen.

Det viste seg raskt at innehavaren var ein betydeleg betre restauratør og servitør enn trommeslagar. Med det lange håret i fortreffeleg uorden og ei temmeleg vill innstilling til rytme (altså inga rytme i det heile tatt) minte han aller mest om The Animal i The Muppet Show.

Så, då klokka nærma seg midnatt, tumla heile selskapet ut på gata for å feire det nye året med musserande i flasker og glas, og nordmannen skjønte ingenting fordi ikkje éin einaste rakett blei skoten opp. I Frankrike er det dei kommunale styresmaktene som står for den jobben.

Min heilt private teori er at franskmennene har innført dette fordi dei elskar hundane sine så høgt. Dei vil ikkje at hundane skal bli så vettskremte og skotredde som dei blir til dømes her i landet. Kommunens fyrverkeri er dessutan på lang avstand frå folk. Rakettane sender dei ut frå ei av høgdene rundt byen, og det er eit betydeleg betre show enn å sjå på fulle nordmenn som fyrer opp familiepakka midt i bygatene.

Bonne année!

Dagfinn Nordbø er satirikar og tekstforfattar.