JavaScript is disabled in your web browser or browser is too old to support JavaScript. Today almost all web pages contain JavaScript, a scripting programming language that runs on visitor's web browser. It makes web pages functional for specific purposes and if disabled for some reason, the content or the functionality of the web page can be limited or unavailable.

Takk for at du vil dele artikkelen

Den du deler artikkelen med, kan lese og eventuelt lytte til heile artikkelen.
Det gjer vi for at fleire skal oppdage DAG OG TID.

Namnet ditt vert synleg for alle du deler artikkelen med.

MatFeature

New York, New York

Kvar veke les vi inn utvalde artiklar, som abonnentane våre kan lytte til.
Lytt til artikkelen
Steve Winwood og Eric Clapton i den fyrste av dei tre konsertane i Madison Square Garden.

Steve Winwood og Eric Clapton i den fyrste av dei tre konsertane i Madison Square Garden.

Foto: Richard Drew / AP / NTB

Steve Winwood og Eric Clapton i den fyrste av dei tre konsertane i Madison Square Garden.

Steve Winwood og Eric Clapton i den fyrste av dei tre konsertane i Madison Square Garden.

Foto: Richard Drew / AP / NTB

4520
20210319

New York

Henry Miller sa seint i livet at han hata byen: «That old shithole, New York, where I was born.» Søk gjerne opp artikkelen i The New Yorker: «Henry Miller, Brooklyn hater».

Clapton og Winwood-konsertane i Madison Square Garden blei filma og utgitt på plate og DVD. Eg tilrår alle som elskar den typen musikk, å leite dei opp.

4520
20210319

New York

Henry Miller sa seint i livet at han hata byen: «That old shithole, New York, where I was born.» Søk gjerne opp artikkelen i The New Yorker: «Henry Miller, Brooklyn hater».

Clapton og Winwood-konsertane i Madison Square Garden blei filma og utgitt på plate og DVD. Eg tilrår alle som elskar den typen musikk, å leite dei opp.

Eg har aldri opplevd Amerika, men eg har vore i New York. Det er jo ikkje kvar dag ein kan oppleve gitarguddommen Eric Clapton saman med Steve Winwood i den drustelege Madison Square Garden.

Difor sette to musikkgalne kompisar kursen mot The Big Apple ein bikkjekald februar i 2008. På flyet fylte vi samvitsfullt ut turistskjemaet og valde å krysse av for «Nei» på spørsmålet om vi hadde tenkt å gjere terrorverksemd under opphaldet. Den slags hadde vi jo ikkje tid til med ei knapp veke til rådvelde, og ingen av oss er kløpparar med verken maskingevær eller bombeproduksjon.

Vel framme i sentrum fekk vi oss ein god latter, fordi det hadde snødd; og når newyorkarane får nokre bitte små centimeter snø, går heile butikken fullstendig i stå. Det totale kaoset inntreffer, fem centimeter nysnø vert definert som naturkatastrofe, men som ihuga nordmenn med solide vintersko skreva vi bråkjekt over dei ørsmå snøfonnene med nordisk lette, medan tynnkledde kontoristar og damer i høghæla sko låg strødde bortetter fortaua.

Endå meir underhaldning fekk vi da vi kom til hotellet. Det var nemleg av typen som skuldar tre stjerner: Livsfarleg trapp utan rekkverk, avflassa tapet, baderomsdør som ikkje kunne opnast utan å flytte kommoden, dusj der det tok ti minutt å få varmt vatn... Verkeleg skandaløst. Det kunne vi ikkje gjetta på førehand, for prisen var absolutt ikkje blant dei lågaste, men med adresse like ved sentrale Times Square kan ein tydelegvis krevje kva som helst for eit krypinn. Nokre år seinare oppdaga eg at hotellet var blitt kåra til New Yorks aller verste. Eg skal sjølvsagt ikkje nemne namn, bortsett frå at det heiter New York Inn. Ikkje bu der.

Men, kven drar til verdas kulaste by for å sitje på hotellrommet? Konserten var naturlegvis ein fest og ei glede, der vi 20.000 fans sat med stjerner i auga og fekk nyte nostalgien frå ungdomen med repertoar frå Cream, Bluesbreakers, Blind Faith og sjølvsagt solokarrieren til herrane. Då dei trådde til med «Sunshine of Your Love», eksploderte heile arenaen i pur lykke.

Dagen etter skulle det atter ein gong vise seg at vi var nordmenn, for vi fekk den geniale ideen at vi skulle «gå ned til elva». Det er jo eit heilt fint gjeremål sommarstid, men Hudson River i februar er ikkje heilt det same. Vi fraus nesten testiklane av oss, så det var godt vi begge på det tidspunktet var ferdige med alle planar om formering.

Og Times Square er jo morosamt i berre ein halvtime, så det ikoniske Greenwich Village blei vårt føretrekte hangout kvar einaste kveld. Nærmare bestemt kafeen Ciao, som baud på den mest overdådige spagetti med hummar. Det var nesten så vi skamma oss, så mykje hummar var det, og vi fekk litt av same kjensla på Carnegie Deli, der vi blei servert ein pastramisandwich som kunne metta heile Finnmark.

Det er noko med Amerika og svære ting, som vi alle veit: Sist gong eg sjekka verdas største hamburgar, vog berre kjøtet over 62 kilo, ein grei ting å hugse om du finn fram til Mallie’s i Detroit. Han er nok ikkje laga for berre éin person. Men ein annan restaurant i Amerika serverer ein halvannan kilos hamburgar gratis til alle kundar som veg over 150 kilo. Bidens helsedepartement har altså ein jobb å gjere når dei er ferdige med det du veit.

Burgar treng slett ikkje vere så usunt. Det held med 150 gram kjøt per person, og prøv gjerne den nye kjøttdeigen med 10 prosent feitt. Saftfylden og smaken held du på ved å blande inn finhakka sjalottlauk og friske urter, pluss ein dæsj worcestersaus og rive skal frå ein økologisk sitron. Dander med sprø salat, sylteagurk og tomatskiver, og bak brøda sjølv med halvparten grovt mjøl.

Kva skjer med New York? Byen vil sjølvsagt reise seg igjen, mykje kjem til å bli forandra, men vi har lov å håpe at noko blir til det betre. Til dømes meir servering utandørs.

Forfattaren Henry Miller blei beinveges frankofil da han kom til Paris og kunne sitte på fortauet og glane på folkelivet. Blakk som han var, var det som ein draum å kunne sitte på gateplan og glo på folk i timevis – berre ved å kjøpe ein liten kopp kaffi.

Dagfinn Nordbø

Dagfinn Nordbø er tekstforfattar og satirikar.

Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.


Eller kjøp eit anna abonnement

Eg har aldri opplevd Amerika, men eg har vore i New York. Det er jo ikkje kvar dag ein kan oppleve gitarguddommen Eric Clapton saman med Steve Winwood i den drustelege Madison Square Garden.

Difor sette to musikkgalne kompisar kursen mot The Big Apple ein bikkjekald februar i 2008. På flyet fylte vi samvitsfullt ut turistskjemaet og valde å krysse av for «Nei» på spørsmålet om vi hadde tenkt å gjere terrorverksemd under opphaldet. Den slags hadde vi jo ikkje tid til med ei knapp veke til rådvelde, og ingen av oss er kløpparar med verken maskingevær eller bombeproduksjon.

Vel framme i sentrum fekk vi oss ein god latter, fordi det hadde snødd; og når newyorkarane får nokre bitte små centimeter snø, går heile butikken fullstendig i stå. Det totale kaoset inntreffer, fem centimeter nysnø vert definert som naturkatastrofe, men som ihuga nordmenn med solide vintersko skreva vi bråkjekt over dei ørsmå snøfonnene med nordisk lette, medan tynnkledde kontoristar og damer i høghæla sko låg strødde bortetter fortaua.

Endå meir underhaldning fekk vi da vi kom til hotellet. Det var nemleg av typen som skuldar tre stjerner: Livsfarleg trapp utan rekkverk, avflassa tapet, baderomsdør som ikkje kunne opnast utan å flytte kommoden, dusj der det tok ti minutt å få varmt vatn... Verkeleg skandaløst. Det kunne vi ikkje gjetta på førehand, for prisen var absolutt ikkje blant dei lågaste, men med adresse like ved sentrale Times Square kan ein tydelegvis krevje kva som helst for eit krypinn. Nokre år seinare oppdaga eg at hotellet var blitt kåra til New Yorks aller verste. Eg skal sjølvsagt ikkje nemne namn, bortsett frå at det heiter New York Inn. Ikkje bu der.

Men, kven drar til verdas kulaste by for å sitje på hotellrommet? Konserten var naturlegvis ein fest og ei glede, der vi 20.000 fans sat med stjerner i auga og fekk nyte nostalgien frå ungdomen med repertoar frå Cream, Bluesbreakers, Blind Faith og sjølvsagt solokarrieren til herrane. Då dei trådde til med «Sunshine of Your Love», eksploderte heile arenaen i pur lykke.

Dagen etter skulle det atter ein gong vise seg at vi var nordmenn, for vi fekk den geniale ideen at vi skulle «gå ned til elva». Det er jo eit heilt fint gjeremål sommarstid, men Hudson River i februar er ikkje heilt det same. Vi fraus nesten testiklane av oss, så det var godt vi begge på det tidspunktet var ferdige med alle planar om formering.

Og Times Square er jo morosamt i berre ein halvtime, så det ikoniske Greenwich Village blei vårt føretrekte hangout kvar einaste kveld. Nærmare bestemt kafeen Ciao, som baud på den mest overdådige spagetti med hummar. Det var nesten så vi skamma oss, så mykje hummar var det, og vi fekk litt av same kjensla på Carnegie Deli, der vi blei servert ein pastramisandwich som kunne metta heile Finnmark.

Det er noko med Amerika og svære ting, som vi alle veit: Sist gong eg sjekka verdas største hamburgar, vog berre kjøtet over 62 kilo, ein grei ting å hugse om du finn fram til Mallie’s i Detroit. Han er nok ikkje laga for berre éin person. Men ein annan restaurant i Amerika serverer ein halvannan kilos hamburgar gratis til alle kundar som veg over 150 kilo. Bidens helsedepartement har altså ein jobb å gjere når dei er ferdige med det du veit.

Burgar treng slett ikkje vere så usunt. Det held med 150 gram kjøt per person, og prøv gjerne den nye kjøttdeigen med 10 prosent feitt. Saftfylden og smaken held du på ved å blande inn finhakka sjalottlauk og friske urter, pluss ein dæsj worcestersaus og rive skal frå ein økologisk sitron. Dander med sprø salat, sylteagurk og tomatskiver, og bak brøda sjølv med halvparten grovt mjøl.

Kva skjer med New York? Byen vil sjølvsagt reise seg igjen, mykje kjem til å bli forandra, men vi har lov å håpe at noko blir til det betre. Til dømes meir servering utandørs.

Forfattaren Henry Miller blei beinveges frankofil da han kom til Paris og kunne sitte på fortauet og glane på folkelivet. Blakk som han var, var det som ein draum å kunne sitte på gateplan og glo på folk i timevis – berre ved å kjøpe ein liten kopp kaffi.

Dagfinn Nordbø

Dagfinn Nordbø er tekstforfattar og satirikar.

Hotellet var av typen som skuldar tre stjerner.

Emneknaggar

Fleire artiklar

Donald Trump talar til tilhengarane i Traverse i Michigan 25. oktober.

Donald Trump talar til tilhengarane i Traverse i Michigan 25. oktober.

Foto: Jim Watson / AFP / NTB

Samfunn

Trump ord for ord

Kva seier Trump på folkemøta? For å få eit inntrykk av kva han vil formidla til møtelyden, trykkjer vi den første delen av talen han heldt i vippestaten Michigan førre helg.

Donald Trump talar til tilhengarane i Traverse i Michigan 25. oktober.

Donald Trump talar til tilhengarane i Traverse i Michigan 25. oktober.

Foto: Jim Watson / AFP / NTB

Samfunn

Trump ord for ord

Kva seier Trump på folkemøta? For å få eit inntrykk av kva han vil formidla til møtelyden, trykkjer vi den første delen av talen han heldt i vippestaten Michigan førre helg.

Sunniva M. Roligheten debuterte som romanforfattar i 2022. Boka som kjem ut no, har ho skrive saman med Daniel A. Wilondja.

Sunniva M. Roligheten debuterte som romanforfattar i 2022. Boka som kjem ut no, har ho skrive saman med Daniel A. Wilondja.

Foto: Anna-Julia Granberg / Blunderbuss

BokMeldingar
Odd W. Surén

Orda mellom oss

Sunniva M. Roligheten, Daniel A. Wilondja og Google Translate har saman skrive ein fascinerande tekstkollasj.

Teikning: May LInn Clement

Ord om språkKunnskap
Kristin Fridtun

«Blokk har vore nytta om stabben folk vart halshogne på.»

Med jamne mellomrom legg Riksrevisjonen, her representert ved riksrevisor Karl Eirik Schjøtt-Pedersen, fram undersøkingar med nokså hard kritikk av korleis vedteken politikk vert gjennomført av forvaltinga.

Med jamne mellomrom legg Riksrevisjonen, her representert ved riksrevisor Karl Eirik Schjøtt-Pedersen, fram undersøkingar med nokså hard kritikk av korleis vedteken politikk vert gjennomført av forvaltinga.

Foto: Ole Berg-Rusten / NTB

Samfunn
Eva Aalberg Undheim

Eit spørsmål om kontroll

I rapport etter rapport kritiserer Riksrevisjonen statlege institusjonar for feil og manglar. Men kva kjem det eigentleg ut av kritikken?

Etter valet i 2016 blei det vanleg å seie at Trump vann fordi folk hadde oversett kjenslene til den kvite arbeiderklassa. Er biletet eit anna i denne omgangen?

Etter valet i 2016 blei det vanleg å seie at Trump vann fordi folk hadde oversett kjenslene til den kvite arbeiderklassa. Er biletet eit anna i denne omgangen?

Foto: Dustin Chambers / Reuters / NTB

UtanriksSamfunn

Overkorrigeringa

NEW YORK: Mark Lilla fekk enorm merksemd for sin diagnose av presidentvalet i USA i 2016. Eg oppsøker han for å få oppdaterte psykologiseringar av den amerikanske folkesjela anno 2024.

Ida Lødemel Tvedt
Etter valet i 2016 blei det vanleg å seie at Trump vann fordi folk hadde oversett kjenslene til den kvite arbeiderklassa. Er biletet eit anna i denne omgangen?

Etter valet i 2016 blei det vanleg å seie at Trump vann fordi folk hadde oversett kjenslene til den kvite arbeiderklassa. Er biletet eit anna i denne omgangen?

Foto: Dustin Chambers / Reuters / NTB

UtanriksSamfunn

Overkorrigeringa

NEW YORK: Mark Lilla fekk enorm merksemd for sin diagnose av presidentvalet i USA i 2016. Eg oppsøker han for å få oppdaterte psykologiseringar av den amerikanske folkesjela anno 2024.

Ida Lødemel Tvedt

les DAG OG TID.
Vil du òg prøve?

Her kan du prøve vekeavisa DAG OG TID gratis i tre veker.
Prøveperioden stoppar av seg sjølv.

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis