Eg var faktisk i Spania då eg smakte denne klassiske italienske retten for fyrste gong, og du milde moses som eg blei frelst. Eg åt ikkje noko anna som hovudrett ei heil veke til ende, det var umogleg å bli lei.

Dei som meiner dei «må» ha kjøt i måltida sine, kan berre slutte å lese her, for auberginen er den kjekke helten denne gongen, og tomatane er den vakre heltinna.

Oppskriftene på melanzane alla parmigiana kan variere en del; somme går den lange vegen og drysser salt på aubergineskivene for å fjerne den såkalla bittersmaken, men høyr no på Nordbø som seier: Nei, nei, det treng du absolutt ikkje. Iallfall ikkje i min versjon, og heller ikkje i den til Jamie Oliver.

Eg lener meg ein smule på oppskrifta hans i denne herlege vegetarretten, sjølv om han gjer ein god del ting annleis i variantane sine. Han kokar ikke sausen lenge nok (Fy, Jamie!), og han friterer aubergineskivene, men det synest eg blir reint for mykje olje, han blir jo heilt sogen opp av fruktkjøtet. Uansett – gå ut og skaff deg nokre flotte auberginar og lag denne retten som hovudrett til fire. Han kan også vere noko attåt, for eksempel til kjøt.

Aller fyrst: I ei gryte med litt olivenolje, ha i nokre stilkar fersk eller ei matskei tørka oregano, tomatpuré og ein boks heile tomatar med safta. Hakka tomatar går også fint. La dette vedunderbrygget koke i minst en halvtime mens du rører om av og til; min argaste og stoltaste kjepphest er, som lesarane no heilt sikkert veit, at hermetiske tomatar berre blir betre jo lenger dei koker. Tjuknar det for mykje, ha i ein skvett vin, kraft, vatn eller buljong.

I mellomtida – skyl og reins auberginane og klapp dei tørre på kjøkenpapir. Skjer dei i tjukke skiver og legg dei på grillen eller i ei grillpanne inntil du har eit fint mønster på begge sider, som du ser på biletet. Når du har grilla ferdig, begynner tomatsausen å nærme seg den perfekte tilstanden. Smak til med salt, pepar og litt sukker eller ein sprut flytande honning, for hurra meg rundt, her er det mykje god syre.

Dei ferske oreganostilkane fiskar du ut av sausen når han er ferdig forkokt. Bruker du den tørre, har du i minst éi toppa matskei. Oreganosmaken forsvinn ein del under koking, så tilsett gjerne enda meir tørka oregano på slutten av forkokinga, og ei halv potte fersk basilikum. Ikkje klipp blada, riv dei. Då får du ut mest smak.

Desse ingrediensane blir eit himmelsk firspann. Basilikum har du alltid i gryta heilt til slutt, då smakane er flyktige og forsvinn litt ved langkoking. Og sanneleg veks oreganoen vilt her i landet, ikkje minst på Hovedøya i Oslofjorden, der munkane i klostret hadde bognande hagar for mange hundre år sidan. På norsk heiter urta bergmynte, trur eg.

Så skal du finne fram parmesanosten din. Den desidert beste er ein reggiano som er lagra i minst 22 månader. Finn du ein som er lagra lenger, slå til. Min personlege rekord er ein seks år gammal ost, og han er så vedunderleg at han ikkje kan skildrast fullt ut på noko språk. Denne vil jeg ha med meg når eg en dag skal over til den andre sida. Ta den osten du har, men ferskriven reggiano er alltid best.

Riv osten og finn fram bøffelmozzarellaen. Krafta i mozzarellaposen kan du ha i tomatsausen, om du vil.

No legg du lag på lag i ei smurd eldfast form: først tomatsaus, så aubergine, så parmesan og så mozzarella.

Ikkje visste eg at i Italia er det vanleg å ha bøflar i bakgarden, men det har dei altså, somme stader. Bøffelmozzarellaen er feit, gir ein nydeleg smak og kan ikkje samanliknast med kumjølkvarianten. Hald fram med å leggje lag til det er slutt på ingrediensane, og dryss tørka brødsmular på, om du vil det. Øvst har du eit lag parmesan. Steik herlegdomen på 180 gradar til toppen er gyllen, cirka ein halvtime.

Kva drikk ein til dette miraklet? Ein halvtørr norsk sider, gjerne alkoholfri. Er det fest, god Riesling, Chardonnay, kjellarkald Peroni eller norsk pilsner. Forza Italia!

Dagfinn Nordbø er satirikar og tekstforfattar.