Mat
Kulturkrasj i landsbyen
San Roque med hunden ved si side.
Foto: Dagfinn Nordbø
Ei av dei største gåvene til ungdommen på åttitalet var Interrail. For ein billig penge kunne vi loffe rundt i heile Europa, og det gjorde vi sjølvsagt. For min del vart eg nesten lommekjend i Spania, som stod fram som landet av mjølk og honning for ein norsk heimføding.
Eg hadde knapt vore utanlands før Interrail, om vi då ser bort frå Kongens by København, der reiseruta gjekk via den vaklevorne ferja «Holger Danske».
Ein haust var vi kome til Almería, på sørspissen av Spania. Ein av oss hadde ein kjenning høgt oppe i fjella, ei vaksen dame ved namn Maria, i den litle landsbyen Felix – dit opp ville vi sjølvsagt dra. Vi undersøkte når bussen gjekk, men diverre: Bussruta var nyleg blitt lagd ned fordi bussjåføren var død(!).
Dermed leigde vi den billigaste bilen vi fann, ein knøttliten Seat Panda, ein vits av ein plastbil så trong at vi nesten måtte bruke skohorn og spenefeitt for å få lirka inn fire velfødde nordmenn.
Turen gikk høgt til fjells med hovudet oppi biltaket og trettifem varmegradar. så då vi endeleg var framme, velta vi ut av bilen som overkokte sardinar. Maria tok oss gledesstrålande imot; så gjestfri var ho, at ho overlèt heile huset sitt til oss, mens ho sjølv skulle overnatte hos ein nabo. For ein luksus! Eige hus i utlandet!
Gjensynsgleda var stor, og morgonen etter vakna vi altså som herrar i eige hus. Vi tenkte, som sjølvhjelpne nordmenn, dermed straks at vi måtte ordne frukost, og to av oss vandra ut i landsbyen og handla inn det spanske landbrukets rike gåver: enorme vassmelonar, blodraude tomatar, struttande agurkar, lokal spekeskinke, duftande ostar og ferske brød hos bakaren.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
