Då eg gjekk gjennom bileta eg tok i Essaouira, slo det meg at nesten alle inneheldt ein eller fleire kattar. Det er kanskje ikkje så merkeleg. Denne byen, som ein gong var særs viktig, fungerte som hamn for Marrakech.

Vandrar du i hamneområdet, ser du kattar i hundretal i nærleiken av dei små knallblå fiskebåtane. Fiskarane bøter garna sine eller pussar på farkostane sine, og om kvelden kan du kjøpe litt av fangsten deira og ta han med heim, eller bli servert i dei enkle grillrestaurantane. Der kan du velje det du vil av sprellfersk fisk og skaldyr, og få det grilla over kol og servert med sitron og noko enkelt attåt. Det du dessverre ikkje kan få, er eit lite glas kvitvin til maten.

I eit relativt liberalt mus­-
limsk land som Marokko er alkoholen tolerert, så lenge han ikkje synest veldig godt. Derfor går mange vitjande på restaurantar som Taros, strategisk plassert på eit av hustaka i byen, med ein rikhaldig meny av sjømat og alt det tørsten din trår etter.

Essaouira er, som mange kystbyar, ein stad der du ikkje kastar bort tida med å ete kjøt. Det enkle i rå østers eller grilla sjøkreps vil alltid tiltale meg som det beste ein kan ete. Der eg i Thailand fekk servert dagens største hummar og skuffa måtte konstatere at kjøkenet hadde øydelagt han med tonnevis av krydder og unødig krimskrams, kan du i Essaouira gå rett til kjernen.

Eg forstår meg ikkje på folk som øydelegg fantastiske råvarer med bunkevis av kvitlauk og fancy krydderblandingar. Det er det same som ofte skjer med lam: Den reine, enkle og himmelske smaken av lammekjøt treng sjeldan meir enn litt urter, salt og pepar, og det same er tilfellet med skaldyr. Vil du grille heil fisk, legg han gjerne på skiver av sitron for å skjerme det tandre fiskekjøttet. Då unngår du òg at det set seg fast på grillrista. Og sjølvsagt: Vi grillar over kol. Gass er ikkje lov.

Sidan eg hatar sjellause og standardiserte hotell, valde eg sjølvsagt å bu på ein liten riad i Essaouira. Inst i eit trongt smug budde eg for tusen kroner veka, og det jaggu i himmelseng som var utstyrt med eiga trapp. Eg vart Jeppe i sultanens seng, og der sov eg sannsynlegvis like godt som kong Mohammed III.

I fyrste etasje laga Fatima frukost til meg kvar dag, uansett om eg stod opp klokka ti, tolv eller eitt. Eller tre.

Essaouira heitte lenge Mogador, og ein eksotisk del av historia fortel at den lune hamna òg var tilhaldsstad for piratar. På slutten av sekstitalet blei byen eit populært hangout for hippiar, og treffer du dei rette langhåra personane, mimrar dei gjerne om då ein kunne kjøpe hasj i sekkar på marknader i Marokko.

Minne frå den tida finn du i gjerne i butikken L’Artistes, som sel musikkinstrument og (sikkert piratkopierte) trykk av Bob Marley, Jim Morrison, Mick Jagger og Jimi Hendrix. Jimi hadde visstnok hus der i byen, kanskje han òg deltok på det som blir kalla «Afrikas Woodstock»: den internasjonale Gnaoua-festivalen som kvart år samlar nær ein halv million menneske.

Gnaoua-musikarane spelar her gjerne saman med topp artistar innan rock og jazz, men eg har late meg fortelje at festivalen og hotella er fylte opp med pampar og very important persons, så det er små sjansar for den litle mannen i gata å finne seg ein plass å bu.

Elles er Essaouira absolutt ein god stad å finne svært vakre handlaga produkt i skinn og metall, og naturlegvis sko, vesker og tagine (marokkansk leirgryte med kjegleforma lokk). Dei forelska og eventyrlystne kan sjølvsagt òg gå på marknaden og plukke med seg nokre hekto berbersk «viagra express». Sidan det ikkje følgde med instruksjonar for bruk, stod eg over.

Dagfinn Nordbø

Dagfinn Nordbø er tekstforfattar og satirikar.