Når du kjem til Firenze for fyrste gong, veit du straks at du må tilbake. Eg har tidlegare fortalt Dag og Tid-lesarane om ein florentinsk biff eg fekk servert der, ei himmelsk oppleving som fekk meg til å straks tinge det same då eg besøkte byen for andre gong.

Men... så var det ikkje det same. Restauranten, kanskje med nye innehavarar, hadde falle for freistinga å spekke biffen med... brie! Uhøyrt. Ved neste høve skal eg forhøyre meg grundig om kjøkenfolket held seg på matta.

Eg budde i ei leilegheit på 250 kvadratmeter med heile taket som terrasse. Derfrå er det utsyn til heile byen og dei bølgjande toskanske åsane rundt, og om kvelden også det fyrig opplyste stadionet til fotballaget Fiorentina, altså ein definitivt god stad å nyte ein italiensk vin.

Eg ser stadig at den norske turistindustrien prøver å selje landsdelar som «Noregs Toscana», men eg kan vel ikkje heilt sjå at Hedmark og Oppland når opp. Ikkje for å seie noko stygt om naturen i Innlandet, men eg må seie eg føretrekkjer Italias originalversjon.

Frå sekstitalet kom det til eit kreativt opprør mellom vinbøndene i området Bolgheri. Loven kravde at vin måtte innehalde 80 prosent av den italienske drua sangiovese, men nokre vinbønder starta frekke eksperiment med dei franske cabernet sauvignon, merlot og cabernet franc.

Frekkleiken deira resulterte i nokre framifrå vinar, som etter kvart blei til den generelle nemninga supertoskanar. Loven vart etter kvart endra, så i dag er det faktisk påbode å bruke franske druer i distriktet Bolgheri.

Dette inneber sjølvsagt ikkje at alle supertoskanarar er fantastiske, for viss du verkeleg ønsker stort utval av dårleg vin, vil eg tilrå dei sørlege middelhavslanda. Men vi har jo verdas beste vinbutikk i Vinmonopolet, så har du skikkeleg god råd ein dag, vil eg uansett be deg spandere på deg ei flaske Tignanello eller Sassicaia.

Og så: Byen Firenze. Her finst i normale tider alltid like mange turistar som fastbuande. Førekomsten av vakker arkitektur og kunst er så overveldande og mangfaldig at han er opphav til det som blir kalla Stendhal-syndromet, ifølge Wikipedia «en psykosomatisk lidelse som forårsaker økt hjerterytme, svimmelhet, forvirring og til og med hallusinasjoner når individet opplever kunst, vanligvis når kunsten er spesielt vakker eller store mengder kunst er samlet på én plass».

Eg fann tidleg ut at eg ikkje orka å stå i dei tallause køane du må halde ut for å om mogleg bli ramma av Stendhals syndrom. Så eg studerte heller folkelivet. Til dømes er det på fleire av dei opne plassane mimekunstnarar som går rundt og driv ap med folk. Det handlar ofte om å herme etter kroppsspråket eller ganglaget til eit uvitande offer. Så viss du høyrer latter der du går, må du gjerne snu deg og kanskje oppdage at du er forfølgd av ein mimekunstnar. Dette er ein tradisjon som peikar tilbake på commedia dell’arte.

Berre det å gå rundt i byen er ei kunstoppleving i seg sjølv, til dømes ved den namngjetne brua Ponte Vecchio. Der vil du garantert bli flådd for ein hundrelapp om du kjøper ein is, men den italienske gelato er uansett i ein så desidert toppklasse at det er verdt det. (Italiensk gelato blei faktisk funne opp her.)

Det beste ville sjølvsagt vore å opphalde seg i Firenze, no i desse dagar, fordi turismen ikkje har tatt seg opp til normale høgder enno. Så viss du har sjansen, ting ein billett så fort du kan. Galleriet Uffizi er heilt sikkert ein utmerkt plass å bli ramma av Stendhal-syndromet. Sjølv kom eg ikkje inn fordi ein stor kohort japanske turistar alt hadde kjøpt billett og stod og hamra på døra før klokka ni om morgonen. Det er ikkje min stil. Men eg fekk då sett Dantes dødsmaske.

Den beste innstillinga å ha når du finn ein slik by, og unngår det berømte syndromet, er å vite at du uansett skal tilbake.

Dagfinn Nordbø

Dagfinn Nordbø er tekstforfattar og satirikar.