Alicante på den spanske kysten er byen titusenvis av nordmenn landar i med charterfly, for å bli bussa vidare til eit eller anna turistanlegg. Men vi kan droppe den vulgære masseturismen og heller utforske Alicante, som er eit nydeleg reisemål i seg sjølv. Til dømes den yndige litle gamlebyen med den vakre kyrkja og – ikkje minst – arkitektur, barar, delikatessebutikkar og restaurantar å døy for.

Av restaurantane vil eg nemne berre to, for då eg oppdaga dei, gjekk eg ingen andre stader: tapasrestaurantane Nou Manolin og Taberna del Gourmet.

Begge har den spanske raustleiken i rikeleg monn: eit heilt lite fjell av dagens friske og struttande grønsaker utstilte, eit syn som kan få kvar Rema-indoktrinert nordmann til å svime av av lykke, og dei stolte Joselito-spekeskinkene som heng og dinglar frå taket, av iberisk svin, himmelsk kjøt som fint kan utkonkurrere dei fleste parmaskinker kva dag som helst.

Du kan òg kjøpe skinka direkte frå restauranten, som eg sjølv også gjorde. Det skjedde etter eit iberisk herremåltid med tapas og raudvin, etterfølgt av nokre gargantuiske drammar av spanjolanes brandy Carlos Primero; spanjolane aner jo ikkje kva vi nordmenn må tole av gjerrigskap på brennevinet.

Gleda (og kanskje ein stigande promille) fekk meg til å dra visakortet så det sokk i kontoen. Det var nesten så banksjefen ringde meg.

Pata negra, spekeskinke av glade og frittspringande griser som er fôra opp på eikenøtter, er nemleg det eg skal tinge som mitt siste måltid, om eg skulle få tilbodet. (Vel heime i Noreg putta eg herlegdomen i kjøleskapet i plastfolie, noko eg ikkje skulle gjort. Pata-negraen mugna. Så det kosta meg eit par vekeløner å lære at slike skattar skal pakkast inn i papir.)

Er du i Spania, gå ikkje glipp av det vedunderlege pan con tomate.Slik lagar du det heime: Rist tjukke skiver av landbrød, som er pensla med olivenolje, på bakepapir i omnen på 120 grader. Snu dei halvveges. Del tomatar i to og riv dei på eit rivjern, fjern skinn og stilk, ha dei i ein bolle og tilset ei teskei salt. Gni dei rista skivene med eit delt kvitlauksfedd. Legg tomatblandinga oppå og topp med eit dryss olje og havsalt. Har du på eit par tynne skiver spansk spekeskinke, blir det om mogleg enda betre.

Gamlebyen i Alicante er eit lite paradis i seg sjølv. Spanjolane lever livet sitt i gatene, dei har jo klima til det. Å gå frå stad til stad her er ei himmelvidt mykje rikare oppleving enn å sitte på ein trist plaststol i turistgettoar som heiter Vulgario Del Mar og liknande.

Tilfeldig gjekk eg innom den litle jazzbaren Tasca El Coscorrón, og det var altså der eg møtte Jesus. Sidan eg sjølv fuskar i faget, var ordet jazzbar meir enn nok til å tiltrekke meg, og det nesten parapsykologisk André Bjerke-merkelege var at då eg såg kva innehavaren Jesus hadde skrive med tusj på ein lapp bak baren, stod det nøyaktig det same på spansk som eg sjølv hadde skrive i min eigen jazz-/poesitekst fleire år tidlegare: «Dette er min bar, og her er det jeg som bestemmer musikken!» (Frå Åssengårea?, 2011.)

Jesus, også kalla Chule, er ein mann du burde møte. Han dyrkar sin eigen lime og mynte og bruker dei i husets legendariske mojito. Jesus serverer drinken frå ei gedigen sølvkanne, eller ho ser ut som sølv, meir enn godt nok for meg, og det heile er ein fest frå ende til annan.

Staden er litt grotteaktig, som ein jazzbar skal vere, to trappetrinn ned, metertjukke steinveggar og rustikt interiør, og absolutt kvar einaste kvadratcentimeter er tagga ned – av bargjestene sjølv.

Jesus utdanna seg til lege, fordi det var farens ønske. Då utdanninga var ferdig og autorisasjonen som dokter var klar, gjekk han heim til far sin, leverte han papira i handa og sa:

– No har eg gjort som du ville. Her er provet. Men no gjer eg det eg vil: opnar ein jazzbar.

Slik oppstod Tasca El Coscorrón, og Jesus har sidan aldri praktisert som lege.

Eg skal til Alicante igjen.

Dagfinn Nordbø

Dagfinn Nordbø er tekstforfattar og satirikar.