Reportasje
Karaoke er kultur
SHINJUKU: I dag syng folk karaoke over heile verda, men det byrja i Japan, då Daisuke Inoue for snart femti år sidan bygde den fyrste karaokemaskinen. I dei japanske katalogane er det norske songar òg.
Den gamle røyrmikrofonen har vorte eit karaokesymbol. Her frå nattelivet i Fukuoka heilt sør i Japan. På gateplan lokkar sjampanjeflasker og ein syngjande statue med fest og musikk.
Foto: Håvard Rem
Tokyo, 1999: Det var sein natt i karaokebaren og siste natta mi i Japan. Eg var innom for å seia farvel til Masako og Ai, mor og dotter, som dreiv staden. Masako fortalde livssoga si medan Ai gjekk og rydda. Når ho trong hjelp frå mora, bladde eg i den tjukke songkatalogen som låg på disken. Helvta av songane var på engelsk, helvta på japansk eller koransk. Eg såg ut til å vera den siste gjesten. Flyet heim gjekk frå Narita Lufthamn om få timar.
Kontorbygget
Tokyo er ein sosial turbin på høgt turtal. Byen kan stå fram som lukka, men det eine nettverket grip i det andre, og snøgt er døgeret fylt av møte og avtalar. Den siste dagen vart særs hektisk. Eg måtte kjøpa ein ekstra koffert til dei mange gåvene eg hadde fått, og eta avskjedsmiddag éin stad og drikka avskjedsøl ein annan. Til slutt rakk eg innom karaokebaren som hadde vore den løynde staden min i Tokyo, som eg hadde oppdaga på eige hand, ein bar eg vitja ein sjeldan frikveld eller om natta når dei andre tok kvelden.
Eg hadde lese om staden i eit magasin på flyet frå København til Tokyo. Han vart presentert på framsida som den store instaden i millionbyen, eit heilt palass, etter bileta å døma. Eg synte adressa til fleire taxisjåførar, og alle tok meg til ei travel gate i Shinjuku, men staden var umogeleg å finna.
Éin kveld kom gjennombrotet. Ein fotgjengar peika ut eit kontorbygg med ei anonym dør på gateplan, utan neonskilt, og synte meg rett ringjeklokke. Døra vart opna, og eg tok heisen opp i sjette etasje. Eg kom ut i ein kontorliknande korridor, med døra til ein advokat her og ein tannlækjar der. På ei av dørene kjende eg att logoen frå utelivsmagasinet, og kikka inn. Megadiskoteket, om ein skulle tru reportasjen, var ein liten karaokebar på tjue kvadratmeter. Snart lærte eg at slik er tettbudde Japan. Barar og restaurantar med heitt rykte og prangande skilt på gateplan syner seg å liggja anonymt høgt i eit kontorbygg.
Folkesongar
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
