«På veg ut av butikken treffer Ragnhild dessverre Haldis»
Teikning: May Linn Clement
Les også
Teikning: May Linn Clement
«Tor ser bekymra på mor si som har blod på nevane og i andletet»
Les også
Teikning: May Linn Clement
«Sist Ragnhild og Olav handla, må det ha skjedd ein glipp, for alt i går var det tomt for kaffi.»
Les også
Teikning: May Linn Clement
«Det er tydeleg at Tor ikkje er i humør.»
Les også
Teikning: May Linn Clement
«Han liker ikkje når det blir snakk om kor små føter han har»
Les også
Teikning: May Linn Clement
«I tillegg til at Tor ikkje er van med å hente ved, har han aldri fått til dette med oppfyring heller.»
Les også
Avslutninga
Les også
Trampolinen
Les også
Teikning: May Linn Clement
«Tor ser bekymra på mor si som har blod på nevane og i andletet»
Les også
Teikning: May Linn Clement
«Sist Ragnhild og Olav handla, må det ha skjedd ein glipp, for alt i går var det tomt for kaffi.»
Les også
Teikning: May Linn Clement
«Det er tydeleg at Tor ikkje er i humør.»
Les også
Teikning: May Linn Clement
«Han liker ikkje når det blir snakk om kor små føter han har»
Les også
Teikning: May Linn Clement
«I tillegg til at Tor ikkje er van med å hente ved, har han aldri fått til dette med oppfyring heller.»
Les også
Avslutninga
Les også
Trampolinen
Tomt for ved (5)
På veg ut av butikken treffer Ragnhild dessverre Haldis, som ho ikkje har sett snurten av på år og dag. Det kjennest ikkje rett å berre strene forbi, så ho seier hei. Haldis ser ut som ho alltid har gjort, og stiller seg opp slik at ho står i vegen for andre folk som skal inn i butikken.
Ho har ingenting positivt å komme med, verken frå eige eller andre sitt liv, så det er lite som har endra seg der i garden. Ho emjar om kor fælt det var at mannen til syster til Ragnhild strauk med for tre år sidan, og det var det jo, men det verkar mest som om ho ser på det som hennar store oppgåve her i livet å minne seg sjølv og andre på triste ting. Haldis snakkar framleis irriterande lågt, slik at Ragnhild må konsentrere seg for å forstå kva ho seier.
Etter noko som verkar som ei æve, klarer ho endeleg kome seg frå. Ragnhild set posen med varene i passasjersetet og startar bilen. Ho sjekkar nøye til både høgre og venstre og gjev gass slik at bilen skyt ut frå parkeringsplassen. Tyngda av posen med varene gjer at alarmen som seier frå at setebeltet må festast, pip og blenkjer. Ragnhild ensar det ikkje, berre køyrer på, for no ligg ho etter skjema.
Det regnar meir og meir, det har byrja å skumre, og av og til kjem eit kraftig vindkast. Det store spørsmålet er om det har dauda heilt ut i omnen når Ragnhild kjem heim. Vindaugsviskarane verkar berre på full fart, og den bakre starta plutseleg av seg sjølv. Ragnhild aner ikkje kva knapp ho kan ha vore borti.
Når ho bremsar ned for å ta av frå fylkesvegen og byrje på den lange bakken opp mot huset, veltar posen med varene. Fyrst hamnar pakken med Kornmo Original på golvet, så kjem appelsinane og det andre etter. Ho høyrer at det knasar.
I det lengste håpar ho at ikkje bilen til Hjalmar står i tunet. Ragnhild kunne tenkt seg å snakke litt med Olav og Tor utan han til stades. Men det fyrste ho ser, er den grøne Mazdaen til Hjalmar. Det byrjar å bli litt i meste laget, men korleis seier ein til folk at ein synest dei må komme litt sjeldnare på besøk? Nemner ho det for Olav, vert han berre sint.
Ragnhild stoppar bilen og legg merke til at døra til vedhuset er open og står og svingar att og fram i vinden. Ho går rett bort for å sjå kva dette er for noko. Fyrst sjekkar ho kroken som skal halde døra på plass, og augeskruen han skal nedi, om han kan ha losna, men alt ser fint ut. Ho slår på lyset og skjøner med ein gong at det har vore folk her og teke feil ved. Eg har sagt til dei at veden til høgre berre skal liggje og tørke, seier ho til seg sjølv. Ragnhild skal til å snu seg og gå tilbake til bilen då ho høyrer noko som freser. Ho blir ståande og myse inn i den delen av vedhuset der det er som mørkast.
– Hallo? seier ho og får ei kjensle av å ikkje vere åleine.
Ingen svarer, men før Ragnhild klarer tenkje noko meir, ser ho konturane av noko som kjem flygande. Ho blir treft i brystet og andletet, mister brillene og ramlar bakover og ut i regnet. Ragnhild kjenner klør i kinna, får panikk og skrik og veiftar med armane. Det svir, og blodet piplar ut.
Framhald
Frank Tønnesen
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Tomt for ved (5)
På veg ut av butikken treffer Ragnhild dessverre Haldis, som ho ikkje har sett snurten av på år og dag. Det kjennest ikkje rett å berre strene forbi, så ho seier hei. Haldis ser ut som ho alltid har gjort, og stiller seg opp slik at ho står i vegen for andre folk som skal inn i butikken.
Ho har ingenting positivt å komme med, verken frå eige eller andre sitt liv, så det er lite som har endra seg der i garden. Ho emjar om kor fælt det var at mannen til syster til Ragnhild strauk med for tre år sidan, og det var det jo, men det verkar mest som om ho ser på det som hennar store oppgåve her i livet å minne seg sjølv og andre på triste ting. Haldis snakkar framleis irriterande lågt, slik at Ragnhild må konsentrere seg for å forstå kva ho seier.
Etter noko som verkar som ei æve, klarer ho endeleg kome seg frå. Ragnhild set posen med varene i passasjersetet og startar bilen. Ho sjekkar nøye til både høgre og venstre og gjev gass slik at bilen skyt ut frå parkeringsplassen. Tyngda av posen med varene gjer at alarmen som seier frå at setebeltet må festast, pip og blenkjer. Ragnhild ensar det ikkje, berre køyrer på, for no ligg ho etter skjema.
Det regnar meir og meir, det har byrja å skumre, og av og til kjem eit kraftig vindkast. Det store spørsmålet er om det har dauda heilt ut i omnen når Ragnhild kjem heim. Vindaugsviskarane verkar berre på full fart, og den bakre starta plutseleg av seg sjølv. Ragnhild aner ikkje kva knapp ho kan ha vore borti.
Når ho bremsar ned for å ta av frå fylkesvegen og byrje på den lange bakken opp mot huset, veltar posen med varene. Fyrst hamnar pakken med Kornmo Original på golvet, så kjem appelsinane og det andre etter. Ho høyrer at det knasar.
I det lengste håpar ho at ikkje bilen til Hjalmar står i tunet. Ragnhild kunne tenkt seg å snakke litt med Olav og Tor utan han til stades. Men det fyrste ho ser, er den grøne Mazdaen til Hjalmar. Det byrjar å bli litt i meste laget, men korleis seier ein til folk at ein synest dei må komme litt sjeldnare på besøk? Nemner ho det for Olav, vert han berre sint.
Ragnhild stoppar bilen og legg merke til at døra til vedhuset er open og står og svingar att og fram i vinden. Ho går rett bort for å sjå kva dette er for noko. Fyrst sjekkar ho kroken som skal halde døra på plass, og augeskruen han skal nedi, om han kan ha losna, men alt ser fint ut. Ho slår på lyset og skjøner med ein gong at det har vore folk her og teke feil ved. Eg har sagt til dei at veden til høgre berre skal liggje og tørke, seier ho til seg sjølv. Ragnhild skal til å snu seg og gå tilbake til bilen då ho høyrer noko som freser. Ho blir ståande og myse inn i den delen av vedhuset der det er som mørkast.
– Hallo? seier ho og får ei kjensle av å ikkje vere åleine.
Ingen svarer, men før Ragnhild klarer tenkje noko meir, ser ho konturane av noko som kjem flygande. Ho blir treft i brystet og andletet, mister brillene og ramlar bakover og ut i regnet. Ragnhild kjenner klør i kinna, får panikk og skrik og veiftar med armane. Det svir, og blodet piplar ut.
Framhald
Frank Tønnesen
Les også
Teikning: May Linn Clement
«Tor ser bekymra på mor si som har blod på nevane og i andletet»
Les også
Teikning: May Linn Clement
«Sist Ragnhild og Olav handla, må det ha skjedd ein glipp, for alt i går var det tomt for kaffi.»
Les også
Teikning: May Linn Clement
«Det er tydeleg at Tor ikkje er i humør.»
Les også
Teikning: May Linn Clement
«Han liker ikkje når det blir snakk om kor små føter han har»
Les også
Teikning: May Linn Clement
«I tillegg til at Tor ikkje er van med å hente ved, har han aldri fått til dette med oppfyring heller.»
Fleire artiklar
Frå omslaget til ein utypisk roman om mellom anna sjakk.
Sjakknerden er litt av ein type. Men særleg i litteraturen vert det lite sex.
Dei fleste som satsar på eigen solkraftproduksjon, vil gjerne tru at dei bidreg til reduserte utslepp av klimagassar.
Foto: Frank May / NTB
Solkraftproduksjon: «Dei fleste vil vel gjerne tru at dei bidreg til reduserte utslepp av klimagass.»
Ane Barmen er utdanna skodespelar og musikkvitar. Ho har tidlegare skrive to romanar.
Foto: Maria Olivia Rivedal
Ane Barmen skriv med snert og humor og ein bit alvor om sånt som skjer seg.
Teikning: May Linn Clement
Oppbretta brok i bratta
«Å bretta er i grunnen ‘å gjera bratt’, og i norrønt hadde bretta just tydinga ‘reisa opp, reisa seg’.»
Ole Paus døydde før sjølvbiografien var ferdigskriven.
Foto: Nina Djæff
Eit sandkorn i maskineriet
Ole Paus skriv mest om slektsbakgrunn og mindre om artistkarrieren i sjølvbiografien sin, men det forklarar likevel mennesket Ole Paus.