Forlaga kan dynge meg ned med så mange julebøker og julehefte dei vil. Eg held meg til denne julehistoria:

Ein juleftan tidleg i 60-åra var far min Sigurd og syster hans Astrid på ein skitur. Heime på hytta sat foreldra deira og gjorde klar julematen, som umogleg kunne ha vore svineribbe den jula, i ei hytte utan straum og bakaromn. Det var nok ikkje pinnekjøt heller, mest fordi dei var austlendingar. Men det var nok noko godt, som lukta jul, og gjorde det ikkje det, la dei vel appelsinskal på vedomnen, og Ingemund røykte ein sigar, slik at det skulle lukte jul.

Det var tindrande vintervêr og minus 18 grader då Sigurd og Astrid la ut. Dei køyrde først ned den bratte bakken frå hytta, deretter vende dei nasane mot Heimstadtjønn. Dei hadde tjukke klede og kakao på termos. Dei hadde juleforventningar i dei raude kinna. For det beste med å gå ut på ski juleeftan, må jo vere å komme inn igjen i varmen, til peisknitring, mat og presangar.

Dei gjekk der i høgfjellet med frostrøyk ut av munnen, med rim i augnebryna, kalde på rumpa som stakk ut, sjølvsagt. Alt var kvitt og fint, dei såg utover hei og fjell og vidde. Snakka ikkje mykje saman; dei var jo sysken, det meste var sagt før. Samværet var nok. Det opne, berre fjellet, ikkje heilt utan tre, men likevel sjeldan noko anna enn låge, krokete fjellbjørk å sjå.

Plutseleg fekk dei auge på noko heilt anna då dei var komne på andre sida av Heimstadtjønn. Ei stor, einsleg gran. Og under grana stod to sauer, ei søye og eit lam. Dei oppdaga sauene fordi dei var litt gulare enn snøen, og ikkje grøne som grana. Der stod sauene, tett inntil kvarandre, bom stille. Dei var tynne og skrantne å sjå til. Sigurd og Astrid skjøna at dette ikkje var som det skulle vere. Dei tok ei avgjerd.

Astrid stod igjen saman med dei levande isstøttene, Sigurd tok skia fatt og køyrde dei to kilometrane ned til Savalen Fjellhotell og melde ifrå. Der nede klarte hotellfolket å spore opp kva bønder som sakna sauer etter haustsankinga, og det blei organisert ei ekstraordinær henting, med hjelp frå både hotellet og sauebønder.

Like før mørkret fall på den ettermiddagen, i eit blårosa, fallande vinterlys, kunne ei iskald Astrid og dei to andre frysepinnane, som ved eit eller anna tidspunkt i løpet av hausten hadde søkt tilflukt under den einaste grana i mils omkrins, sjå ein hest og slede komme oppover lia. Englane var her. Ein dølahest med rim i ragget, menneske med gode intensjonar, eit heilt apparat hadde reist ifrå juleførebuingane for å hente desse to forkomne under grana.

Sauene blei løfta over i sleden, dei gjorde ingen motstand, lente seg berre mot dei varme saueskinna som sleden var kledd med. Slekta kjem ofte til unnsetning på uventa vis.

Ingvild Bræin

Ingvild Bræin er litteraturvitar og fast skribent i Dag og Tid.