Heim
I dag skal eg gå til Hokksund, der eg skal treffe mannen som har plaga meg i 25 år. Viss han er heime. Viss eg kjem meg dit.
Eg vaknar av stemmer. Dei snakkar lågt saman. Er det polsk?
Eg kjenner etter om sekken er der, kameraet, Visa-kortet, mobiltelefonen. Kor mykje er klokka? Halv åtte. Eg høyrer dei le. Eg gløtter ut teltet, som eg har slått opp på ei grasslette ved Damtjern, ein liten kilometer sørvest for Liertoppen Kjøpesenter. Der står dei, tre fiskarar, den eine kledd i det polske nasjonalantrekket: treningsdress i blåglinsande lycra. Eg legg meg tilbake i soveposen. Det har vore ei kald natt. Soveposen er for tynn. Eg er støl og lemster i bein og skuldrer, og verkar besett i midtre tå på venstre fot. Eg har òg sove på meg kink i nakken. Eg klarer nesten ikkje vri på hovudet.
Eg er alt anna enn utkvilt, og eg blir mørk. Teltet står hundre meter frå fylkesveg 282, og den vegen er tydelegvis ein stad der MC-folk i soknet testar syklane sine. Det var wroooom etter wrooooom til langt på natt, og så brått ein heil gjeng, wroomwroomwroomwroom. Ikkje det at eg har noko med det, men eit par kveldstimar med laser her oppe kunne mona bra for både nattero og statskasse.
Eg krabbar ut av teltet. Det er så vidt eg klarar å føte meg. Leggane er fulle av raude prikkar. Er det ullallergi?
Målet i dag var Hokksund, men det kjennest uoppnåeleg. Det er nær tre lange asfaltmil, og eg klarar så vidt å bevege meg rundt teltet. I Hokksund hadde eg tenkt oppsøke ein mann som har vore etter meg i 25 år. Viss han er heime. Viss eg klarar å gå så langt. Å, denne uvissa riv i mi sarte, trøytte og hudlause sjel.
Eg steiker egg og bacon, og høyrer Nitimen. Det kjem fleire polakkar, har dei ikkje arbeid å gå til? Eg kjem på at det er andre pinsedag. Gud veit kvifor vi feirar pinse. Ein historikar forklarer kvifor på radioen, men eg får det ikkje med meg. Han er nok tilbake på Nitimen neste pinse. Eg legg fleire plaster på føtene, dreg opp pluggar, tar ned teltet, pakkar, og eg tek meg god tid. Klokka er ti over elleve når eg slenger sekken på ryggen med eit stønn. Å, han er tung. Eg sjanglar som ein drukken 90-åring opp mot vegen, og må stø meg til stavane. Når eg kjem ut av den svale skuggen, kjenner eg at eg er solbrend. Underarmane er raude, og eg må stanse for å leite fram solkremen. Av med sekken, solkrem, på med sekken, eg går.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
