Heim
Eg hatar menneske og kjenner på heimlengt.
Endeleg kan eg sjå det blå skiltet eg har drøymt om i tolv døgn: Hordaland fylke – Odda kommune.
Når folk spør meg kvifor eg blei journalist, fortel eg som regel den korte versjonen, men nokre få gonger tek eg den lange, og då må eg byrje med ei hending eg har skrive om før:
I august 1985 reiste eg til Ibiza saman med tre kompisar frå Odda. Det var siste sprell før eg skulle i militæret, og på hotellet på middelhavsøya fekk vi rom ved sida av kvarandre i sjuande etasje. Første kvelden fall eg ned. Truleg har eg forsøkt å klatre frå ein balkong og over til ein annan, eg har mista grepet, og etter fem–seks–sju sekund i fritt fall, landa eg i ein grusgang og knuste det som var av bein i kroppen.
Eg var 19 år.
Ingenting av fallet hugsar eg, for slik fungerer hjernen. Han vil verne deg, og koplar ut. Eg har alltid vore redd for at minne frå denne kvelden skal dukke opp, at eg skal hugse kjensla av å miste grepet, av å styrte gjennom denne heite, mørke Syden-kvelden. Lydar av folk, motorsyklar, musikk, bilar – skrik.
Men det har eg ikkje gjort. Eg er takksam for det.
Etter to månader på Haukeland sjukehus med operasjonar i hælar, lår og andlet, og sidan opptrening, blei eg overført til sjukehuset i Odda. Og etter halvanna veke der blei eg sendt heim til Hildal.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
