Fiktivt
Illustrasjon: NTB scanpix / Dag og Tid
Eg har ofte og stadig oftare tenkt at det hadde vore gunstig om eg kunne ta heile utdanninga mi på nytt. Ikkje fordi eg gjorde det så uvanleg dårleg, men fordi eg, som mange andre born, var stressa og engsteleg og tidvis skrekkslagen med tanke på kva det skulle bli av meg og så bortetter. No når eg er vaksen, og har skjønt at det med å bli noko eller nokon ikkje er som vi blei fortalde at det var, ser eg for meg meg sjølv som langt meir avslappa i klasserommet: Ikkje overdriven kritisk til det læraren sa, men subjektivt til stades, klar for å høyre på læraren og delta med eigne tankar, same kor trivielle og så bortetter.
– Men ikkje heilt tilbake til grunnskolen, kan hende, seier eg til Inga Marte Thorkildsen, skulebyråden frå SV. – Vidaregåande er langt nok tilbake.
Vi sit på ein benk ved Hersleb skule i Herslebs gate i Oslo. Elevane er inne til time. Vi høyrer no og då nokre fjerne lydar, og litt latter.
– Kva huskar du av grunnskolen då, spør Inga Marte.
– Ikkje så mykje. Eg hugsar lange korridorar med tunge ekko. Mørke desembermorgonar med tenning av levande lys. Eg hugsar at vi begynte med engelsk i tredje. Eg hugsar ikkje ein einaste prøve. Det same med ungdomsskulen, eg hugsar ikkje ein einaste prøve, men eg huskar at dei store gutane ville banke meg opp, og at vi tapte finalen i innefotball. Sjølv om vi var det beste laget.
– Sjølvsagt, seier Inga Marte.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
