Athen og LongyearbyenFor eit par veker sidan var eg i Athen, det regna mykje der; eg skulle vere med på ein litterær festival, og eg hadde aldri vore i Hellas før; eg veit ikkje kvifor, og denne gongen var eg invitert av den norske ambassaden og av det nor
For eit par veker sidan var eg i Athen, det regna mykje der; eg skulle vere med på ein litterær festival, og eg hadde aldri vore i Hellas før; eg veit ikkje kvifor, og denne gongen var eg invitert av den norske ambassaden og av det norske filosofiske instituttet i Athen; der trefte eg den framifrå teologen, professoren og instituttleiar Jorunn Økland.
Vi sat; ho, eg, og venen min, enkjemann og bondefotograf frå Gvarv, på verandaen til instituttet og kunne sjå rakt på Akropolis; det var det plyndra tempelet Parthenon vi glante på, og vi samtalte om dei av tempelutsmykkingane som lord Elgin kjøpte frå den tyrkiske staten, som då okkuperte Hellas, og som lorden tok med seg heim til England, og til det britiske museet; det nye museet i Athen har ein egen etasje for desse frisene, som britane ikkje vil gi frå seg, liksom dei er redde for då å gi alt frå seg, og berre sitje att med ein fotball, om eg skulle setje det på spissen.
Eg har glant mykje på lord Elgins marmorfriser, og dei er fantastiske, og heilt framifrå handverk, det er rett og slett kunst på eit høgt nivå, og eg skjønar at grekarane er forbanna; det er rett og slett eit ran; akkurat som danskane som tok landsloven til Magnus Lagabøte; vi kan låne han, men han er berre til låns; det er også eit ran.
Og det var forunderleg å sjå Parthenon og sjå kor mykje som var teke, det er rett og slett hårreisande, og det er ein ruin på leirføter, men det ironiske er jo; kva hadde skjedd om ikkje lorden hadde kjøpt eller rana til seg desse frisene, eller Rosettasteinen, som britane tok frå eit fransk skip etter at lord Nelsons flåte bomba den franske flåten utanfor Egypt, og dei visste jo kvar Rosettasteinen var; britane var gode på det; det var også franskmennene (Louvre), italienarane (Vatikanmuseet) og danskane, som har teke mykje frå Noreg; ikkje berre Lagabøters landslov, men tenk på alle dei kopardekte taka i København; kvar kjem koparen frå, han kom frå Røros.
Jorunn Økland er eit flott kvinnfolk og svært direkte, ettersom det første ho sa da vi trefte henne på det norske instituttet, var «at ho ville døy på Onsøy»; som er eit liten stad utanfor Fredrikstad, fordi ho og mannen hennar; ein prest, driv eit lite småbruk der, og som ein kuriositet sa eg at svigermor mi var fødd og oppvaksen der.
Så lo ho det vekk på veldig sjarmerande vis, etter at eg påpeika at det var litt uvanleg å seie til to framande karar kvar ho vil gå til kvile, som det første ho sa, liksom det skulle få oss til å tenkje etter kvar vi vil gå til kvile.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
